اخبار

ابوعلی محمّد بن علی بن حسین بن عبدالله بغدادی (بیضاوی شیرازی)، نامی به «ابن مُقله» از بزرگ‌ترین خوشنویسان ایرانی سدۀ سوم و چهارم قمری است. پدرش از مردم بیضای فارس بود، امّا خود او در بغداد به سال ۲۷۲ ق تولّد یافت. پدرش نیز خوشنویس بود و به شیوۀ کوفی می‌نوشت.

استاد سید محمّدعلی ریاضی یزدی، سخنور و روزنامه‌نگار یزدی است که در۱۲۹۰ خ۱ در شهر یزد به دنیا آمد. پدرش حاج سید ابراهیم ریاضی ملقّب به معین‌السّادات (نسب وی به سید ریاض الدّین، عارف بزرگ یزد می‌رسد. ازاین‌رو نامور به ریاضی شده‌اند) و او نوادۀ میرزاعلی نقی وقت السّاعتی از دانشمندان و مجتهدان نامور علوم دینی دورۀ قاجار در یزد و از مدرّسان مدرسۀ شاهزاده محمّدولی میرزای قاجار از مدارس دینی بزرگ در یزد بود.

محمد بقایی ماکان، پژوهشگر و تاریخ‌پژوه گفت: در همه جشن‌های کهن مانند نوروز، یلدا، سده و... اندیشه‌های متعالی حضور و وجود دارد که بر این اساس می‌توان گفت که یلدا شب زایش نور یکی از این جشن‌ها بود که با روح ایرانی سازگاری داشته و به همین دلیل تاکنون بر جای مانده است. یلدا در ظلمانی‌ترین اوقات نیز سبب شده تا نشاط و سرزندگی از خانواده‌های ایرانی رخت برنبندد.

یک رویداد اخترشناختی است و با تناسب همراستایی زمین و خورشید، درازناترین شب سال است؛ و همچنین برای ایرانیان شبی شورانگیز است و با جلوه‌هایی مانند دیدار فامیل و خویشان و پیامدهای اجتماعی نیکو که جای سخن بسیار دارد.

مولانا کمال الدّین یا شمس الدّین محمّد متخلّص به وحشی بافقی به سال 939 قمری در شهر بافق در خانواده‌ای کشاورز به دنیا آمد. در نوجوانی از محضر شرف الدّین علی بافقی و برادر بزرگش مرادی بافقی بهره‌ها برد و به انجمن‌های ادبی بافق راه یافت. در اوان شباب همراه برادرش به یزد آمد و با سخنوران این دیار آشنا گردید. سپس راهی کاشان شد و در مکتب‌خانه به آموزش پرداخت ولی به‌واسطۀ حسادت برخی شاعران راهی اراک و سپس بندر هرمز شد. سرانجام پس از دربه‌دری‌های زیاد باز به «خاک‌ پاک یزد» بازگشت و با شاعران این دیار، طرح دوستی ریخت و به کمال شاعری رسید.

از سرآمدان نویسندگان زمانه و از خوش‌قلمان روزگار ماست، نثرش به‌سان رود جاری‌شده از کوهساران ‌که در زیر تابش آفتاب جریان دارد، زلال و درخشان است. کتاب‌هایش مانند برگ زر دست‌به‌دست می‌گردد و در گلستان کویر خشکیده سرزمین ما چون تک‌گلی زیبا و خوش‌رنگ چشم‌نوازی می‌کند.

نگارش زندگی و گزارش آثار سخنوران ادب فارسی که دیوانی سخته و پیراسته و زندگی پرفراز و فرود و سرشار از اندیشه های ناب انسانی و اجتماعی دارند ، شاید تا اندازه ای کاری آسان باشد، ولی دربارۀ سخنورانی همچون : فردوسی، مولوی ، سعدی و حافظ که از قلّه های بلند و استوار شعر و ادب فارسی هستند و دکتر محمّدعلی اسلامی ندوشن آن ها را «چهارسخنگوی وجدان ایرانی» می داند ، نیاز به درنگی در خور و بی باکی شایانی دارد

در دورۀ افزونى آگاهی‌ها و ريزپردازنده‌‏هايى به سر مى‏‌بريم كه به‌اندازۀ اَبررایانه‌های چندين سال پيش، داده‌‏ها را در خود نگهدارى و پردازش مى‌‏كنند؛ در زمانی كه كم‏‌كم كتاب‌هاى كاغذى جاى خود را به كتاب‌هاى الكترونيكى و دیجیتالی داده و با ابزارهای کنونی مى‏توان يك كتابخانۀ بزرگ را در چند لوح فشرده جاى داد و با خود جابه‌جا کرد.

استاد ایرج افشار آثار بسیار زیادی دارد، سفرهایش را در یک کتابی به نام «گلگشت» جمع‌آوری کرد. کتابی دارد به نام «سواد و بیاض» و کتاب دیگری به نام «بیاض سفر» که آن هم حاصل سفرهای مطالعاتی - تحقیقاتی وی در ایران و جهان است.

ایران یکی از گاهواره های تمدّن بشری و شرقی است. سرزمین پارس یا ایران بزرگ، دارای مرزهایی بود که در سده های دور از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب ایران کنونی گستره داشت ، چنانکه گویی در سویی از این سرزمین، آفتاب طلوع می کرد و در سویی دیگر آفتاب غروب می کرد.