وقتی رو به روی مجدالدین كیوانی نشستم، اطلاعات زیادی از او نداشتم، از این طرف و آن طرف و برخی سایت‌ها مطالبی خوانده بودم و بیشتر دوست داشتم از خاطراتش بگوید تا از لابه‌لای تاریخ با شخصیتش و هر آنچه بر او گذشت بیشتر آشنا شوم، وقتی گفت‌وگو در گرفت بیشتر بر دانشگاه متمركز شدیم و آنچه فضای آموزشی در دوره پهلوی بود و پس از انقلاب. در این میان حوادث سال‌های آغازین انقلاب ناراحت كننده بود.

در طول حیات ۴۰ ساله جمهوری اسلامی کمتر نهاد و سازمان و بنیاد و مرکزی را میتوان پیدا کرد که در گشودن درهای بسته بر روی دانشمندان دل شکسته و بستن پیمان های شکسته با اندیشمندان دل خسته با علو همت و کمال جرات اقدام و اهتمام کرده باشد. مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی که با جد و جهد کاظم موسوی بجنوردی قوام و دوام گرفت از آن معدود مراکز است که توانست اعتماد و اعتبار این دانشمندان و اندیشمندان و فضلا و فقها و بزرگان عرصه آداب و ادبیات و علوم و فنون را جلب و جذب کند

حسن انصاری را بیشتر با پژوهش‌هایش در زمینه متون شیعی می‌شناسیم. او عضو هیئت علمی مؤسسه مطالعات عالی پرینستون و عضو شورای عالی علمی مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی است. همکاری انصاری با مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی سبب شد تا او با شیوه‌های تحقیق تاریخی و شناخت منابع کهن آشنا شود و پژوهش‌های خود را در قالب تالیف و کتابشناسی ارائه دهد. انصاری بیشتر عقاید و اندیشه‌هایش را در صفحه «بررسی‌های تاریخی» وبگاه حلقه کاتبان عرضه کرده است.

مناظره میان مصطفی تاج‌زاده و احمد زیدآبادی در آستانه یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، باردیگر زمینه‌ساز بحث و گفت‌وگوهای بسیاری در مورد ضرورت نقادی قدرت و جریان‌های سیاسی و سازوکارهای حضور و فعالیت سیاسی شد. در این مناظره، تاج‌زاده در مقام یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب بر ضرورت، اهمیت و اجتناب‌ناپذیری حضور جریان اصلاح‌طلبی در عرصه قدرت سیاسی و تلاش برای کسب مناصب سیاسی تاکید داشت، حال آنکه زیدآبادی در جایگاه روشنفکر منتقد با واکاوی پیشینه جریان اصلاح‌طلبی در منازعه قدرت، معتقد بود حضور جنبش اصلاحات در قدرت به بن‌بست رسیده است

محور اصلی گفتگوی حاضر، معنای «معاصرت» در هنر است. برای بررسی چنین موضوعی می‌بایست از «جهانی ‌شدن» گفت و تأثیرش بر تحول و تطور مفهوم «هنر» و «زیبایی» را دید و تأثیر این فرایند بر «هنر ایران» و تعامل هنر معاصر ایران با هنر امروز جهان را دنبال کرد. گفتنی است که این متن پیشتر در فصلنامه «اطلاعات حکمت و معرفت» به چاپ رسیده است.

صفر عبدالله، دانشمند تاجیک، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی، استاد زبان فارسی در دانشگاه «ابولَیخان» قزاقستان و بنیان‌گذار و سردبیر مجله علمی «ایران‌نامه» در آلماتی که در قزاقستان سکونت دارد درحالی از محبوبیت شاعران و نویسندگان کلاسیک فارسی در قزاقستان می‌گوید که معتقد است شاعران و نویسندگان معاصر ایران، چنان‌که باید، در قزاقستان شناخته‌شده نیستند. او همچنین احیای خط فارسی در تاجیکستان را لازمه رفع بسیاری از مشکلات ارتباطی فارسی‌زبانان تاجیکستان با دیگر فارسی‌زبانان در ایران و افغانستان می‌داند.

ساعتی سر کلاس آزاد و پرجمعیت استاد غلامحسین ابراهیمی‌دینانی نشستم تا بتوانم دقایقی ملاقاتش کنم. دکتر دینانی پس از پنج سال در این کلاس تفسیر جلد دوم کتاب «دفتر عقل و آیت عشق» خود را تمام کرد و حاضران به استقبال خوانش جلد سوم این کتاب برای کشف دقایق فلسفی از دیدگاه دینانی رفتند. در گفت‎‎وگویی که با دینانی درباره تذکره‌ الاولیای عطار داشتم، ایشان کراماتی را که از اولیای حق در تذکره الاولیاء نقل شده است، ممکن و مطابق با عقل ‎‎دانست و معتقد بود عطار عارفی واقعی است که هیچ‎‎گاه عقل را سرکوب نمی‎‎کند.

«جامعه ما سیاست‌زده و مأیوس شده است. در حالی که مقامات بالای کشوری، همواره اصرار دارند مردم را امیدوار کنند اما راه امیدواری آن است که وزرا جلسات گفت‌وگو با مردم برگزار کنند و حرف‌های مردم را بشنوند و اشتباهاتشان را بپذیرند و به اشتباهاتشان اعتراف کنند تا مردم احساس کنند که شنیده می‌شوند؛ مادامی که چنین احساسی را در مردم ایجاد نکنیم، نمی‌توانیم امیدواری را در آنان احیا و مشارکت‌شان را در جامعه برانگیزیم.

«گالوپ در گزارش 2019، درباره احساسات و عواطف در کشورهای مختلف، پیمایش‌هایی را انجام داده است، در یکی از گزارش‌های خود(GALLUP GLOBAL EMOTIONS 2019) به این امر پرداخته که مردم در کشورهای مختلف چقدر تجربه‌های احساسی لذت‌بخش و مثبت و چقدر تجربه‌های عاطفی منفی داشته‌اند. آمار این مؤسسه نشان می‌دهد که ایران جزو 10 کشوری است که پاسخگویانش بیشترین تجربه‌های منفی عاطفی را ابراز داشته‌اند؛ یعنی بعد از چاد و نیجریه و سیرا لئون و عراق، ایران قرار دارد و این بسیار نگران‌کننده است.

پرسش از علل توسعه‌نیافتگی در ایران از دغدغه‌های چند سال اخیر حوزه‌های مختلف علوم انسانی اعم از تاریخ، جامعه‌شناسی یا علوم سیاسی است. جغرافیا، تاریخ، فرهنگ، اقتصاد و استعمار از مولفه‌های اصلی جهت یافتن پاسخ این پرسش است. حسن شجاعی‌دیوكلایی پژوهشگر و استاد تاریخ دانشگاه مازندران، در كتاب «توسعه‌نیافتگی و صنعتی‌سازی ایران؛ عصر قاجار و پهلوی اول» تلاش داشته به این پرسش بیشتر از منظر اقتصادی و صنعتی پاسخ دهد.

مصطفی معین به مدت ده سال یعنی یک دهه سکان‌دار وزارتخانه علوم، تحقیقات و فناوری فعلی یا وزارت فرهنگ و آموزش عالی بوده است. دوره وزارت او چندان آرام و بی‌دردسر نگذشت و نهایتا هم کار او به استعفا کشید و در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۴ هم نتوانست مجدد به صورت جدی به عرصه سیاست اجرایی بازگردد. با این حال او تجربیات خود از دوران وزارتش را در یکی از پرچالش‌ترین حوزه‌های وزارتی کشور، در کتابی به صورت تاریخ شفاهی منتشر کرده است.

در جریان کنفرانس سه‌روزۀ «دین و حقیقت» که به ابتکار استادم ژان گروندن ـ فیلسوف برجسته کانادایی ـ در دانشگاه مک‌گیل مونترال برگزار شد، با ژان گریش (Greisch) ملاقات کردم که کشیش کلیسای کاتولیک و از فیلسوفان نامدار جهان فرانسه‌زبان است. او در سال ۱۹۴۲ در بحبوحه جنگ جهانی دوم در لوکزامبورگ به دنیا آمده و اکنون ساکن فرانسه است.

بسیاری از باورها، اعمال، رفتارها و گفتارهای روزمره ما ریشه در دوران‎‌ كهن دارد؛ از رسم و رسومات و عرف و عادات گرفته تا ضرب‌المثل‌ها و حكایاتی كه در گفت‌وگو با آدم‌های دور و اطراف‌مان بر زبان می‌آوریم. این بازمانده‌ها در زمانه‌هایی دور و با كاركردها و انگیزه‌های مختلف پدید آمده‌اند، اما در بستر زمان و مكان و در تعامل با فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف دچار تغییر و تحولاتی به لحاظ صوری و محتوایی شده‌اند.

تخصص اصلی او را باید پژوهش در حوزه اخلاق دانست. احد فرامرز قراملکی، استاد فلسفه دانشگاه تهران و رئیس گروه اخلاق حرفه‌ای این دانشگاه است. فعالیت‌های او در پنج زمینه کلی اخلاق حرفه‌ای، مهارت‌های تشخیص و حل مسأله، دین‌پژوهی، منطق و روش‌شناسی و فلسفه برای کودکان است.

چند ماهی است که با اعلام نتایج کنکور 98 دانشگاه‌ها دوباره موضوع عدالت آموزشی در کشور مطرح شده است. امسال هم همچون سال‌های گذشته بیشتر نفرات برتر کنکور، دانش‌آموزان مدارس سمپاد یا غیردولتی خاص و نمونه دولتی بودند. موضوعی که این روزها موجب واکنش کارشناسان تعلیم و تربیت هم شده است و آنها اعلام کردند شکاف طبقاتی آموزش به قدری افزایش یافته است که حالا مدارس خاص و رشته‌های خوب دانشگاهی از آن طبقات مرفه جامعه شده است.