مقاله

مؤلف بر آن است که هدف تز «جنگ تمدن»های هانتینگتون، به دست دادن تصویری از جهان بود که در آن، آمریکا و متحدان غربی‌اش خود را برای پیشبردِ نوع خاصی از سیاست خارجی سازمان‌دهی کنند که مبتنی بر«خودشیفتگی تمدنی» است.

سلوک شاعرانه حافظ که هم‌ذات و هم‌زاد بینش عرفانی او هم هست و اصولاً شعر و عرفان در ذهن و زبان او دوگانگی ندارد بلکه یگانه‌ای هستند برای القای یافته‌ها و دریافته‌های او.

از پهلوانیک و پارسیک تا ایرانیک، پرتویک و زیستیک، یک خطِ تکاملی مشخص دیده می‌شود: تبدیل پسوندِ ئیک از ابزاری صفت‌ساز به نشانه استقلالِ فرهنگی و معرفتیِ و خودبسندگی زبان فارسی.

باید معنای نیاز روشن شود. وقتی از نیاز سخن می‌رود، ذهن بیشتر مردم به «نیازهای مادی» متوجه می‌گردد و گمان می‌رود که نیاز، یعنی نیازهای مادی و بس.

آیا تاریخ تنها در متن‌ها و اسناد مكتوب خلاصه می‌شود یا می‌توان آن را در رنگ‌ها، خطوط و فرم‌های هنری نیز بازجست؟ آیا می‌توان از خلال هنر، به حافظه‌ تاریخی بشر دست یافت؟ آیا تاریخ را می‌توان از منظری هنری بازخوانی و بازسازی كرد؟ تاریخ، فراتر از متن و مدرك، در تجلی‌های بصری و هنری نیز حضور دارد. هنر یكی از زنده‌ترین و ماندگارترین روایتگران تاریخ بشر است. هر رنگ، خط و شكل می‌تواند حامل روایتی از گذشته باشد.

در تاجیکستان خاص و عام اشعار حافظ را در سراچه دل جای داده‌‎اند و و در دعا و نیایش، محافل و مجالس به عنوان زیب و زینت نشست و آرایش کلام به کار می‌گیرند و بسیاری از ابیات او به ضرب‌المثل‌های سری‌زبانی تاجیکان تبدیل شده‌‎اند.

۱۹ مهر ماه تولد ۸۶ سالگی استاد محمدرضا شفیعی‌ کدکنی آموزگار بزرگ و معاصر ادب، اخلاق و عرفان است.

ایرانیان، سال را به دو بخش تقسیم می کردند؛ نیمه اول با «جشن نوروز» و «نیمه دوم» با «جشن مهرگان» آغاز می شد. در هر دو مراسم، سفره ای می انداختند که بر سفره نخست، هفت سین و بر سفره مهرگان، شیر، نان، آینه، آویشن، حبوبات، انار و ... می گذاشتند.

محمد حسینی باغسنگانی، پژوهشگر، در یادداشت خود با عنوان «محمدرضا شفیعی‌کدکنی؛ چهره‌ای فراگیر در زبان و ادب فارسی» به تبار علمی، تأثیر داخلی و جهانی و نقش شاگردپروری این ادیب و استاد زبان و ادبیات فارسی پرداخته است.

دکتر احمد کاظمی رئیس مرکز پژوهشی حقوق اقلیت ها و استاد حقوق بین الملل دانشگاه در نشست کارگروه تاریخ انجمن افراز با موضوع «پیوندهای تاریخی – فرهنگی ایران و جمهوری آذربایجان» گفت: ایران و جمهوری آذربایجان فراتر از پیوند، یکپارچگی تمدنی و دینی دارند و این موضوع در هفت مولفه تمدنی و دینی نمود و بروز دارد.