«مظهرالعجایب» اثری مهم از عطار نیشابوری با منظومه‌ای در حدود هزار بیت است و محوریت موضوع در آن ذکر فضایل امیرالمؤمنین علیه‌السلام و بر حق بودن ایشان و آل محمد صل الله علیه وآله وسلّم است.
عطار نیشابوری در ظاهر؛ شاعری شوریده و در باطن معناهایی که از لایه‌های مختلف اشعارش سر بر می‌آورند، عارفی شیداست که در جست‌وجوی حقیقت هستی و چیستی آفرینش، به ذات نورانی معشوق جاودانی رسیده است.
عطار در قالب قصه‌پردازی، معانی والا و دقایق معرفت‌پرور و لطائف روح‌نواز عرفانی را به زبانی سَلیس و بی‌تکلّف و در سبک شیوا و روان بیان کرده است.
ملتهای مختلف جهان همه روزی برای آغاز سال دارند و در این میان، تنها ایرانیان هستند که شروع سالشان با حیات دوباره جهان پیوند خورده و این به رغم گُسست‌های تاریخی است و اصرارهایی که بر انکار این موضوع شده؛ اما همچنان وفادار این حقیقت‌اند که: نوروز بزرگترین روز سال است.
ابوعلی محمّد بن علی بن حسین بن عبدالله بغدادی (بیضاوی شیرازی)، نامی به «ابن مُقله» از بزرگترین خوشنویسان ایرانی سدۀ سوم و چهارم قمری است. پدرش از مردم بیضای فارس بود، امّا خود او در بغداد به سال ۲۷۲ ق تولّد یافت. پدرش نیز خوشنویس بود و به شیوۀ کوفی می‌نوشت.
در روزگاری كه مصرف فزاینده و گاه وحشیانه و تخریب محیط‌زیست و گونه‌ها و سرریز انواع آلودگی، اقلیم ما را بر لبه تیغ حیات و تمدن انسانی و سقوط و افلاس هدایت كرده و می‌كند، آیا دست در انبان گذشته كردن مهره شانس و طالع سعدی برایمان فراهم خواهد آورد!
احمد مسجدجامعی؛ قائم مقام مرکز دائره‌المعاف بزرگ اسلامی در یادداشتی از جایگاه نوروز، پیشینه، سیر تحول و تطور آن در گذر قرون و نشانی از فخر آئینی و شکوه ملی و مذهبی ایرانیان برای جهانیان نوشت.
نوروز با چنین سابقه ای بود که در ۲۰۰۹ میلادی به‌مثابه میراث ناملموس بشر در یونسکو و با پیشنهاد ۱۰ کشور به ثبت جهانی رسید. این موضوع نه تنها تأکیدی بر اهمیت جهانی نوروز است، بلکه بیانگر ظرفیت کلان این جشن برای ایجاد هم‌بستگی، دوستی و گفت‌وگوی فرهنگی میان ملت‌هاست.
عمر آدمی دیرپا نیست اما آثار او می‌تواند ماندگار شود. ماندگاری آثار نیز سه گونه است؛ یا همراه با مرگ صاحب اثر، اثر هم می‌میرد، یا برای یک دوره و نسلی، آن اثر کشش معنایی و جاذبه‌ای همگانی پیدا می‌کند و یا فراتر از یک نسل و عصر و بلکه برای قرن‌ها می‌توان آن اثر را به تماشا نشست و از حلاوت معنایی یا موسیقیایی آن بهره جست.
«محمدحسن سمسار» عمر خود را وقف پژوهش در هنر و فرهنگ ایران کرده است و بهراستی او را باید یکی از افرادی است که هنر ایران را بازشناساند. دل‌سپردگی وی به ایران، بهویژه هنر والای آن، او را به‌سوی شناساندن آن‌چه فراموش شده یا مورد بی‌مِهری قرار گرفته است کشاند.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید