امروزه جمعي از پژوهندگان بر پايه نظريه انتقادي مکتب فرانکفورت و نيز پساساختارگرايي، سبكهاي مختلف ديدماني را در بستر تکامل تاريخي مورد مطالعه قرار داده‌اند. يکي از مهمترين محققان اين حوزه، ديويد رودو ويک نام دارد. او در اثر اخير خود «خوانش جلوه تصويري يا فلسفه پس از رسانه جديد» بحث در مورد فرهنگ ديداري را نه تنها در قلمرو رويدادهاي قرن بيستم، بلکه زمينه آن را در بستر تاريخ بررسي کرده است.
استاد ضيمران و آثارش در ميان علاقه‌مندان به هنر و فلسفه شناخته شده است. در گفتگوي حاضر، مي‌خوانيم كه فلسفه چگونه عکاسي را به موضوعي براي انديشيدن تبديل مي‌کند؟ دكترضيمران پس از انقلاب گاليله و کپرنيک در نجوم، انقلاب داروين در زيست‌شناسي و انقلاب روانکاوانه در نظريه ناخودآگاه فرويد، عکاسي و سينما را انقلاب يا ضربه چهارم توصيف مي‌کند و دامنه بحث به موضوعات گسترده‌اي كشيده مي‌شود، همچون: فلسفه و عکاسي، جايگاه عکاسي در زيباشناسي تحليلي و قاره‌اي، فرهنگ ديداري، رابطه تصوير با قدرت و ايدئولوژي، انتقادات والتر بنيامين به عکاسي، مسأله حقيقت، بازنمايي و نيت‌مندي و... متن كامل اين گفتگو پيشتر در ماهنامه «اطلاعات حكمت و معرفت» به چاپ رسيده است.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید