مقاله

روزنامه سعادت بشر

متخصصان اغلب اوقات تعامل هنر و دین را، که هنوز دارای ماهیتی کاملاً روشن نیست، از طریق روش‌شناسیهای «انعطاف‌پذیر» و درک‌شدنی [و به‌کاررفته در موضوعات مشابه]، تحقیق و مطالعه کرده‌اند. آنان در ادامة کار به بررسی گسترة روش‌شناختی رویکردها، زبانهای فنی، و سؤالها و مسائل پرداخته و چگونگی بسط یافتن موضوع را از طریق مطالعة دین بررسی کرده‌اند. مانع اصلی کار محققان، نبودن متدولوژی محوری‌ای بوده است که مقبول و منفرد و مختص به خود باشد، یا حتی متدولوژی‌ای که [با چشم‌پوشی از بعضی ویژگیهای لازم بتواند برای این مبحث میانرشته‌ای] به اشتراک گذارده شود. مصطلحات فنی متنوع و متدولوژیها[یی که در اینجا به‌کار رفته‌اند] مشتمل بر ـ‌و نه محدود به‌ـ تاریخ هنر، تصویرشناسی عملی و نظری، تاریخ فرهنگی، تاریخ کلیسا، اخلاق، تاریخ دین، مطالعة مناسک و مراسم، ادیان تطبیقی، و الهیاتند. اولین ویژگی در زوجیت هنر و دین که مطرح شدن آن را به‌عنوان یک رشتة مطالعاتی مهم مفهوم می‌بخشد و آن را ایجاب و توجیه می‌کند، این است که شناخت ارتباطِ هنر و دین اساساً رشته‌ای چندزمینه‌ای [و به‌عبارت‌دیگر جزو مطالعات میان‌رشته‌ای] است، و از جهاتی مانند مایه‌های موضوع، نبود مختصات جغرافیایی، محورهای دینی، و زبان فنی گستردگی دارد.