امام، مسجد

امام، مسجد \masjed-e emām\، مسجدی واقع در محلۀ سرآسیاب کن. این مسجد در ضلع جنوبی خیابان سرآسیاب و در فاصلۀ حدود 70متری غرب مسجد مونه (میانه) جای دارد. 
در خیابان سرآسیابِ محلۀ سرآسیاب کن به فاصلۀ حدود 70 متر از یکدیگر، 3 مسجد وجود دارد که از غرب به شرق، آنها را در گذشته مسجد بالا، مونه یا میانه و مسجد پایین می‌نامیدند. مسجد بالا که امروزه به نام مسجد امام نامیده می‌شود، بنایی است به ابعاد 14× 8 متر که در جهت شمـال ـ جنوب واقع شده، و دو درِ ورودی زنانه و مردانۀ آن در سمت شمال، و رو به خیابان سرآسیاب باز می‌شود. این مسجد از مساجد اولیه، اصلی و قدیمی کن بوده است و گفته می‌شود دیرینگی آن به روزگار صفویان بازمی‌گردد. 
بنای این مسجد که در ابتدا خشت و گلی، و سقف آن با تیرهای چوبی پوشانده شده بود، در سالهای اولیۀ انقلاب اسلامی تخریب، و مسجد کنونی در جای آن ساخته شده است. فضای داخلی مسجد امام دارای دو اتاق کوچک در دو طرف ضلع شمالی صحن است که از یکی از آنها به‌عنوان آبدارخانه، و از دیگری به‌عنوان اتاق تنظیم صدا و محل نگهداری لوازم صوتی استفاده می‌شود. وجود این دو اتاق موجب شده است که شبستان مسجد از شکل مستطیل خارج، و به گونه‌ای، ضلع شمالی مسجد با گوشه‌های پخ به نظر برسد. محراب مسجد که در ضلع جنوبی مسجد قرار دارد، سراسر کاشی‌کاری شده، و زمینه‌های آن بیشتر به رنگ آبی تیره و دارای گل و بوته‌هایی به سبک دورۀ قاجار است. در گرداگرد محراب ردیفی از کاشی کار شده که به رنگ لاجوردی است و بر روی آن آیاتی از سورۀ نور با خط سفید نوشته شده است. در گرداگرد بدنۀ داخلی مسجد امام و در ارتفاعی که نیم‌طبقۀ محل استقرار خانمها قرار گرفته، کتیبه‌ای کار شده که آیاتی از قرآن و بخشهایی از ادعیۀ مهم اسلامی بر آن نوشته شده است. این کتیبه کاشی‌کاری نیست. بدنۀ دیوار مسجد را به اندازۀ مورد نیاز با رنگ آبی رنگ‌آمیزی کرده، و روی آن به خط سفید، آیات را نوشته‌اند. ازارۀ مسجد تا ارتفاع حدود 20 سانتی‌متر با سنگ سفید پوشیده شده، و دیگر سطوح داخلی با گچ، اندود شده است. مسجد امام یا مسجد بالا فاقد سردر ورودی است و بدنۀ خارجی ضلع شمالی مسجد، که مشرف به خیابان اصلی محله است، با سنگ سفید تزیین شده است و تفاوت چندانی با نمای خانه‌های مجاور ندارد. 

 مأخذ

تحقیقات میدانی مؤلف.

ناصر پازوکی طرودی