استرابادی، میرزامحمد

استرابادی \ astar-ābādi\ ، میرزا محمد بن علـی بن ابراهیم (د 1028ق/ 1619م)، عالم و رجالیِ امامی.
وی در نجف شاگرد مقدس اردبیلی بود و پس از مرگ استاد، ساکن مکۀ مکرمه شد (افندی، 277). ملا امین استرابادی، پیشوای اخباریه، به مدت 10 سال نزد او شاگردی کرد (تفرشی، 17- 18). استرابادی به فضل، دانش و تقوا مشهور (مجلسی، 41)، و در علم رجال چیره دست بود (محبی، 47). از او سه اثر در علم رجال برجای مانده است: 1. منهج المقال فی تحقیق احوال الرجال (چ تهران، 1302ق)؛ 2. تلخیص الاقوال (خطی)؛ 3. رجال صغیر(خطی) (آقابزرگ،23/ 198، 4/ 420، 498). استرابادی کتابها و رسائلی دیگر نیز داشته است (علی‌خان، 491؛ حرعاملی، 281).

مآخذ

افندی، عبدالله، تعلیقة امل الآمل، به‌کوشش احمد حسینی، قم، 1410ق؛ آقابزرگ، الذریعه؛ تفرشی، مصطفى، نقد الرجال، انتشارات الرسول المصطفى، قم، بی‌تا؛ حر عاملی، محمد بن حسن، امل الآمل، به‌کوشش احمد حسینی، بغداد، 1385ق، ج 2؛ علی‌خان مدنی، سلافة العصر، کتابخانۀ مرتضویه، تهران، بی‌تا؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، 1403ق، ج 1؛ محبی، محمدامین، خلاصة الاثر، قاهره، 1284ق، ج 4. 

بخش فقه، علوم قرآنی و حدیث (دبا)