اسارت بابلی

اِسارَتِ بابِلی [esārat-e bābelī]، تبعید قهرآمیز یهود به سرزمین بابل در پیِ فتح مملکت یهودا در 598-597 و 587-586ق‌م. پس از آنکه فاتح بابل، کورش کبیر به قوم یهود رخصت داد که به فلسطین مراجعت کنند، تبعید رسماً پایان یافت (538ق‌م). مورخان در این باره هم‌عقیده‌اند که چندین نفی‌بلد رخ داده است (هر یک پس از قیامی در فلسطین)، همۀ قوم یهود وادار به ترک موطن خویش نشدند، یهودیانی که به فلسطین بازمی‌گشتند، در زمانهای مختلف بابل را ترک گفتند، و برخی از آنـهـا تصمیم گـرفتند کـه در بـابـل بمـانند، و به این تـرتیب، نخستین دسته از جوامع یهودی بسیاری را که دائماً در «پراکندگی» زندگی می‌کنند، تشکیل دادند.
بسیاری از دانشمندان، سال 597 ق‌م را تاریخ نخستین نفی‌بلد یهودیان می‌دانند، زیرا در این سال شاه یَهویاکین از سلطنت خلع، و ظاهراً با خانواده و درباریانش، به همراه هزاران کارگر تبعید شد. دیگران بر آن‌اند که نخستین نفی‌بلد پس از ویران شدن اورشلیم به دست نَبوکَد نَصَّر (بُختُنَصَّر) در 586ق‌م روی داده است؛ در این صورت، طول مدت اسارت یهود در بابل به 48 سال می‌رسد. از کسانی که روایت اِرمیای نبی (کتاب ارمیا، 10:29) را می‌پذیرند و مدت تبعید را 70 سال می‌دانند، برخی این زمان را از 608 تا 538‌ ق‌م، و بعضی 586 تا ح 516‌ ق‌م (سال وقف هیکلِ بازسازی شده در اورشلیم) ذکر کرده‌اند.
اگرچه یهودیان در سرزمین بیگانه رنج بسیار و فشارهای فرهنگی سنگینی متحمل شدند، اما روح ملی و هویت دینی خویش را حفظ کردند. مشایخ یهود که گروههای این قوم را اداره می‌کردند، و پیامبرانی چون حِزقیال، امید بازگشت به موطن اصلی را در ایشان زنده نگاه می‌داشتند. احتمالاً نخستین کنیسه‌ها در همین دوره برپا شدند، زیرا یهودیان آداب روز شنبه و اعیاد مذهبی را به جا می‌آوردند، رسم‌ ختان کردن را رعایت می‌کردند و ادعیه را جایگزین قربانیهای آیینی در هیکل نموده بودند. میزان احترامی که یهودیان برای کورش کبیر به عنوان حامی خویش و خادم خدایشان قائل بودند، در چندین جای عهد عتیق انعکاس یافته است، مثلاً در کتاب اِشَعیا (1:45-3)، او مسیحِ خداوند خوانده شده است.    (101)