اژیه دانمارکی

اُژیۀ دانْمارکی [ožiye-ye dānmārkī] (در دانمارکی: هُلْئگِر دانْسکه)، شخصیت مهمی در شعرهای حماسی قرون وسطای فرانسه، معروف به شانسُن دو ژِست. سرگذشت او در مجموعه‌ای از این اشعار که به ژِست دو دون دو مایانْس معروف است و به جنگهای بارونهای فئودال در برابر امپراتور شارلُمانْی می‌پردازد، نقل شده است. الگوی تاریخی این شخصیت در اصل آوتْکاریوس، از پیروان کارلُمان، برادر جوان‌تر شارلمانی است. شارلمانی در 771م پس از مرگ کارلمان به قلمرو او حمله برد. اگرچه در شانسُنها (ترانه‌ها) گفته می‌شود که اژیه پسر گوفْره (گود فرِد)، شاه دانمارک است و بعداً به قهرمانی ملی تبدیل می‌گردد که در اشعار مردمی دانمارکی تجلیل می‌شود، اما احتمالاً در اصل، لقب دانمارکی او به مارکها (مرزها یا استانهای مرزی)ی آردِن اشاره دارد، نه به دانمارک. 
اژیه قهرمان شانسن دیگری در اوایل سدۀ 12م، به نام «شهسواریِ اژیۀ دانمارکی» نیز هست که از آشتی اژیه با شارلمانی حکایت می‌کند. در اواخر همین قرن، در ترانۀ «دوران کودکی اژیه» آمده است که او در دربار شارلمانی به سر می‌برده، و به سبب رشادت نظامی‌اش مورد احترام بسیار بوده است. این داستان با روایت به پیروزی رسیدن فرانکها در برابر ساراسِنها (مسلمانها) به رهبری اژیه به پایان می‌رسد. 

 دربارۀ اژیه در زبانهای ایسلندی، کاستیلی، کاتالان و ایتالیایی نیز داستانهایی وجود دارد.     (131)