آرنیم

آرْنیم [ārnīm]، بِتینا فون، لقب الیزابت کاتارینا لودُویکا ماکْدالِنا فون آرنیم(نام دوشیزگی: برِنتانو) (1785- 1859م/ 1199-1275ق)، از نویسندگان برجستۀ زن در ادبیات جدید آلمانی که نه تنها کتابهایش، بلکه شخصیت نمایانده شده در داستانهایش اهمیت خاصی دارند. همۀ نوشته‌های او صرف‌نظر از موضوعات ظاهری‌شان، اساساً تصویرگر شخصیت خود او هستند. 

 بتینافون آرنیم از نویسندگان طراز اول رمانتیک است. او به حدی خلاف عرف عمل می‌کرد که حالتی نامعمول و غریب به خود گرفته بود؛ وی زنی خودسر، ولی همسری وفادار برای آخیم فون آرنیم، و مادری فداکار برای 7 فرزند خود بود. وی تأثیرپذیر و احساساتی، اما نسبت به آزادی شخص خویش متعصب بود. گرچه خصلت فداکاری از روی اشتیاق در خمیرۀ او بود، اما آن‌قدر محو شخصیت خود بود که در مرز خودپرستی قرار داشت. او این تناقضهای درونی‌اش را در کتابهایش منعکس می‌کرد. از مشهورترین آثار او ثبت و ضبط مکاتباتش با گوته («مکاتبات گوته با یک کودک»، 1835م)، با کارولین فون گوندِرُده («گوندرده»، 1840م) و با برادرش کلِمِنس برنتانو («تاج گل بهاری کلمنس برنتانو»، 1844م) است. 
او آراء سیاسی خود را که با محرومان همدردی داشت، در دو کتابی که با نامهای «این کتاب به شاه تعلق دارد» (1843م) و «گفت‌وگوهایی با اهریمنان» (1852م) برای استفادۀ خاص پادشاه پروس، فریدریش ویلهلم چهارم نوشت، بیان کرد. 
بتینا مجسمه‌ساز و موسیقی‌دان بااستعدادی هم بود. در این تنوع استعداد و علایق، او عمومیت و جامعیتی را عرضه می‌دارد که نشانۀ ویژۀ روح رمانتیسم آلمانی به‌شمار آمده است.     (193)