آرنلفو دی کامبیو

آرْنُلْفو دی‌کامْبیو [ārnolfo dī kāmbiyo] (1245-1302م/ 643-701ق)، مجسمه‌ساز و معمار ایتالیایی، طراح کلیسای جامع (دوئومو) در فلورانس که آثار معماری او نشان‌دهندۀحالت گذار از سبک گوتیک پسین به سبک معماری رنسانس است. او در زمان خود به عنوان بهترین معمار توسکان شهرت داشت.
آرنلفو نقاشی را نزد چیمابوئه، و مجسمه‌سازی را نزد نیکُلا پیسانو آموخت و از1265تا1268م در ساختن منبر کلیسای جامع سیِنا، دستیار پیسانو بود. آرنلفو در 1277م تحت حمایت شارل د‘آنژو، پادشاه سیسیل به رم رفت؛ احتمالاً او یادمان کاردینال آنیبالدی در کلیسای سان جُوانی این لاتِرانو (در حال حاضر فرو ریخته است) و مزار پاپ هادریانوس پنجم در کلیسای سان فرانچسکو در ویتریو را در آن زمان بنا کرد. 
آرنلفو در 1281م طرح بنای حوض و فواره‌ای را در پِروجا به اجرا درآورد که پیکره‌هایی از آن در نگارخانۀ ملی اومبریا برجای مانده است. وی سال بعد در کلیسای سان دُمِنیکوی اُرْویِتو مقبره‌ای برای کاردینال دو برِی (د 1282م) ساخت و متعاقباً محرابهایی برای کلیساهای سان پائولو فوئُری له مورا و سانتا چِچیلیا در تراسْتِوِره (1293م) در رم ساخت.

در 1296م آرنلفو به فلورانس بازگشت تا بزرگ‌ترین مأموریت خود یعنی طراحی دوئومو و تراشیدن پیکره‌هایی برای نمای آن را برعهده گیرد؛ این پیکره‌ها اکنون در موزۀ اپرای دوئومو نگهداری می‌شوند. به نظر می‌رسد که او تحت تأثیر هنر باستانی، عامل ظهور سبک ساده و بی‌زرق و برق در حجاری و معماری گوتیک فلورانس در سراسر قرن 14م بود که در آثار منتسب به او مثل طرح پالاتسو وِکیو (پالاتسو دِلا سینیوریا)، کلیسای سانتا کروچه و محل همسرایان بادیا (دِیری بِنِدیکتی) متجلی شده است.     (193)