آرمسترانگ

آرْمْسْتْرانْگ [ārmstrāng]، دیوید (ز 1926م/ 1305ش)، فیلسوف استرالیایی،متخصص فلسفۀ ذهن‌ومتافیزیک که تا هنگام بازنشستگی از کرسی استادی در سیدنی، همچنان به نظریۀ فیزیکالیستی دربارۀ آگاهی، و واقعیتْ‌محوری یا واقع‌گرایی درخصوص صفاتی که به‌عنوان کلیات به‌تصور آیند، وفادار بود. او در کتاب «نظریه‌ای مادی دربارۀ ذهن» (1968م) به تشریح رأیی برپایۀ نگرش علمی می‌پردازد دایر بر اینکه حالتهای ذهنی یا روانی عیناً همان حالتهای دستگاه مرکزی عصبی است و در دو کتاب«کلیات و واقع‌گرایی علمی» (1978م) و «قانون طبیعت چیست؟» (1983م) استدلال می‌کند که هر هستی‌شناسیِ از حیث علمی کافی و وافی باید شامل کلیات نیز باشد تا بتواند جایگاه قوانین طبیعت را تبیین کند. مدعای آرمسترانگ این است که قوانین باید به‌جای نشان دادنِ نظم و قاعده میان جزئیات، بیانگر رابطۀ ضرورت بین کلیات باشند؛ ولی او فقط حاضر به پذیرفتن وجود کلیاتی به اقتضای تبیین علمی است. از این گذشته، وی نظری «ارسطویی» (به تفکیک از نگرشی افلاطونی) در واقع‌گرایی اتخاذ می‌کند و وجود کلیات بدون مصداق را قبول ندارد و نمی‌پذیرد که کلیات ممکن است بیرون از زمان و مکان وجود داشته باشند.

اخیراً آرمسترانگ آراء خویش در زمینۀ فیزیکالیسمِ ملهَم از نگرش علمی و واقع‌گرایی درخصوص صفات را در نوعی هستی‌شناسی وضعیتی ادغام کرده که تفصیل آن در کتاب «جهان وضعیتها» (1997م) آمده است.در این کتاب او به اصل حقیقت‌سازی قائل می‌شود و می‌گوید: هرحقیقتی را باید فلان وضعیت موجود، حقیقی یا مقرون به حقیقت کند؛ و وضعیتها عناصر سازندۀ واقعیت‌اند، نه کلیات و جزئیات که به‌عقیدۀ او، چیزی جز مقومات هر وضعیت نیستند.     (148)