آرلینگتن

آرْلینْگْتِن [ārlīngten]، هنری بِنِت، نخستین اِرل، نیز (از 1663 تا 1672م) بارون آرلینگتن (1618- 1685م/ 1027-1096ق)، وزیر خارجۀ چارلز دوم، پادشاه انگلستان از 1662تا 1674م و از اعضای گروه کِبَل. او مدت 12 سال رهبری سیاست خارجی انگلستان را به عهده داشت و به هستۀ مرکزی حزبی درباری (بعدها حزب توری) در مجلس عوام شکل بخشید و در پیدایش نظام حزبی در انگلستان مؤثر بود.
پس از جنگ داخلی انگلستان، در دورۀ تبعید چارلز در مادرید، بنت کارگزار وی بود. او در 1663م بارون آرلینگتن، و در 1672م ارل آرلینگتن لقب گرفت. آرلینگتن به بهانۀ دومین جنگ انگلیس و هلند (1665-1667م) در پارلمان استیضاح شد، اما در سمت وزیر خارجه باقی ماند. او در 1667م، با عزل نخستین ارل کلَرِندِن، رئیس مجلس اعیان و رئیس کل قوۀ قضائیه، عملاً وزیر اعظم شد.
او به دینی اعتقاد نداشت (اگرچه در اعتراف بستر مرگ، خود را کاتولیک رومی خواند)، اما ترس مردم از پاپ را در جهت برانگیختن احساسات ضدفرانسوی به کار گرفت؛ در 1668م، به همراه سِر ویلیام تِمپِل برای پدید آوردن اتحاد پرُتستانی سه‌گانه‌ای میان انگلستان، هلند و سوئد به عنوان میانجی مذاکره کرد. از آنجا که آرلینگتن مورداعتماد شاه بود، چارلز را در طرفداری خود از فرانسه و کاتولیکها در معاهدۀ پنهانی فرانسه و انگلستان منعقد در دوور (1670م)، به نحوی ابهام‌آمیز همراهی کرد. در این معاهده چارلز از جمله پذیرفت که در جنگ بر ضد جمهوری هلند از لوئی چهاردهم، پادشاه فرانسه پشتیبانی کند. گرچه آرلینگتن از اقدامات مربوط به اجرای مفاد معاهدات دوور حمایت می‌کرد، گمان می‌رفت از هلندیها برای بستن پیمان صلح 1673م با انگلستان رشوه گرفته باشد.
آرلینگتن در 1674م از جانب دومین دوک باکینگِم به اختلاس، خیانت در امانت و ترویج مذهب کاتولیک رومی متهم گردید. او از اتهامات مبرا شد، ولی در سپتامبر 1674 از وزارت استعفا داد تا مقام بی‌خطر و پرسود سرپرستی تشریفات و پیشکاری شاه را به دست آورد. آرلینگتن تا هنگام مرگش در اوایل حکومت جِیمز دوم این مقام را حفظ کرد.    (193)