ارلنگر

اِرْلَنْگِر [erlanger]، جوزف(1874- 1965م/ 1252-1344ش)، فیزیولوژی‌دان آمریکایی که (با هربرت گَسِر) جایزۀ نوبل 1944م در فیزیولوژی یا پزشکی را، به سبب کشف آنکه هر یک از تارهای یک طناب عصبی عملکردی متفاوت دارد، دریافت کرد.

پژوهش ارلنگر دربارۀ عملکرد عصب، نتیجۀ همکاری او با گَسر، یکی از دانشجویانش در دانشگاه ویسکانسین در مَدیسِن، میان سالهای 1906 و 1910م بود. گسر اندکی پس از انتصابِ ارلنگر به عنوان استاد فیزیولوژی در دانشگاه واشینگتِن در سِنت‌لویس (1910- 1946م)، به او پیوست و آن دو به کمک یکدیگر روشهایی را بررسی کردند که به وسیلۀ آنها بتوان از حوزۀ تازه توسعه یافتۀ الکترونیک در تحقیقات فیزیولوژیکی استفاده کرد.
آنها در 1932م توانستند پاسخهای الکتریکی تار عصبی را تقویت کرده، با استفاده از نوسان‌نمای پرتو کاتدی تحلیل کنند. هنگامی که الگوی موجی ویژۀ تکانۀ تولید شده در تار عصبیِ تحریک شده تقویت می‌شد، آنها می‌توانستند این الگو را روی صفحه ببینند و اجزاء پاسخ عصبی را مطالعه کنند.
در 1932م ارلنگر و گسر دریافتند که تارهای عصب، بسته به ضخامت خود، تکانه‌ها را با سرعتهای مختلف هدایت می‌کنند و هر تار آستانۀ تحریک متفاوتی دارد؛ یعنی هر یک از تارها برای ایجاد تکانه نیازمند تحریکی با شدتی خاص است. آن دو همچنین دریافتند که تارهای عصبی گوناگون، تکانه‌های متفاوتی را انتقال می‌دهند که هر یک با نوع متفاوتی از امواج نشان داده می‌شود.    (113)