آرلف

آرْلُف [ārlof]، نـیـکُلای آلیکسِییویچ، کنیـاز (شـاهـزاده) (1827- 1885م/ 1242- 1302ق)، سیاستمدار روس که به سبب فعالیتهای بشردوستانه‌اش در امور داخلی روسیه، شایستۀ توجه است.
او فرزند شاهزاده آلیکسِی فیودُرُویچ آرلف بود؛ در 1845م وارد ارتش شد؛ در 1849م در مجارستان جنگید و در 1854م در جنگ کریمه، در جبهۀ والاکیا یک چشمش را از دست داد. گُرچاکُف صدراعظم او را به خدمات سیاسی گماشت و به عنوان سفیر به بروکسل فرستاد (1859- 1869م). آرلف پس از اقامت کوتاهی در وین و لندن، در 1871م سفیر کشورش در پاریس شد و بدین‌سان، در دوران پر تنشِ پس از جنگ آلمان و فرانسه، و در جریان بحرانی که به تشکیل کنگرۀ برلین (1878م) انجامید، سخنگوی صدراعظم در پاریس بود. او در 1882م به کشورش فراخوانده شد و مدتی نیز به مأموریت در برلین رفت.
آرلف به عنوان نویسندۀ سیاسی، در شماری از مقاله‌هایش که در ماهنامۀ «قدمت روسیه» منتشر می‌شد، از تنبیه بدنی انتقاد می‌کرد و هوادار مدارا با دگراندیشان مذهبی بود. او همچنین در 1856م بخشی از گزارش مربوط به جنگ 3 هفته‌ای سال 1806م ناپلئون با پروس را منتشر کرد.    (100)