آرلف

آرْلُف [ārlof]، آلیکسِی فیـودُرُویـچ، کنـیـاز (شـاهـزاده) (1786- 1861م/ 1200-1277ق)، افسر ارتش و دولتمرد روس که از مشاوران متنفذ نیکُلای اول (سل‍ 1825- 1855م) و آلکساندِر دوم (سل‍ 1855-1881م) در امور داخلی و سیاست خارجی بود.
آرلف در 1804م وارد ارتش شد و در زمان جنگهای ناپلئونی پس از 1805م در همۀ نبردهای روسیه شرکت جست. او با عقاید افراطیِ بسیاری از افسران روس، از جمله برادرش، ژنرال میخائیل فیودرویچ آرلف مخالفت می‌‌کرد و در 1825م در حالی که فرمانده یکی از هنگهای سواره بود، به سرکوبی دِکابریستها (دسامبریها) که درصدد ایجاد حکومت مشروطه بودند، کمک کرد. آن‌گاه به پاداش آن، نیکلای اول به او مقام کُنتی داد.
آرلف در جنگ روس و عثمانی (1828- 1829م) نیز شرکت کرد، به درجۀ سرلشکری رسید و ریاست هیئت روسی را در مذاکرات صلح اَدِرنه برعهده گرفت (1829م). او در سرکوبی قیام لهستان در سالهای 1830-1831م شرکت کرد و پس از آنکه فرمانده کل ناوگان روسیه در دریای سیاه، و در عین حال سفیر روسیه در کشور عثمانی شد (1833م)، با آن کشور پیمانی دفاعی منعقد ساخت که وضع دفاعی روسیه را در مرز جنوبی بهبود بخشید، ولی روابط روسیه را با فرانسه و انگلستان وخیم‌تر ساخت.
آرلف در 1837م به عنوان مشاوری مورداعتماد، نیکلا را در سفرش به خارج همراهی کرد. او از 1839 تا 1842م در کمیته‌ای سری شرکت داشت که اصلاحات محدودی را برای دهقانان پیش‌بینی و مطرح می‌کرد. او در 1844م رئیس ادارۀ سوم صدارت عظمای امپراتوری شد و بدین‌ترتیب، مسئولیت نیروی پلیس مخفی را به عهده گرفت و از آن پس، با صرف وقت بسیار نزد امپراتور، بر او و سیاستهایش تأثیر فراوانی گذارد.
در 1854م، پس از آغاز جنگ کریمه، نیکلا آرلف را برای مأموریتی به وین فرستاد تا اتریش را به بی‌طرفی تشویق کند، اما این مأموریت ناموفق بود. آرلف پس از جنگ در کنفرانس صلح حضور یافت و به مذاکرات مربوط به پیمان صلح پاریس (1856م)پیوست؛ وقتی به‌روسیه بازگشت،آلکساندردوم،امپراتور جدید به او مقام شاهزادگی داد و او را به ریاست شورای دولتی و شورای وزیران منصوب کرد و در 1858م او را به ریاست کمیته‌ای برای حل مشکلات آزادسازی سِرفها برگزید. آرلفِ محافظه‌کار، به رغم نفوذ عظیمش نتوانست از آزادی سرفها که چند ماه پیش از مرگ او اعلام شد، جلوگیری کند.    (100)