آرکادیا

آرْکادیا [ārkādiyā] ، هر یک از انجمنهای ادبی پرتغال در سدۀ 18م که درصدد برآمدند با رایج کردن دوبارۀ سبک کلاسیک، شعر آن کشور را احیا کنند. سرمشق آنها آکادمیا دل‘آرکادیا بود که در 1690م در رم برای داوری در زمینۀ ذوق ادبی ایتالیاییان تشکیل شده بود. 
در 1756م آنتونیو دِنیژ دا کروز ای سیلوا همراه با جمعی آرکادیا لوزیتانا را تأسیس کرد که نخستین هدف آن ریشه‌کن ساختن گنگُریسم ــ سبکی مملو از تشبیهات و استعارات به شیوۀ باروک ــ و نفوذ اسپانیا به‌طورکلی بود. منظومۀ پهلوانی مضحک کروز ای سیلوا به نام «آب افشان» (1768م)، الهام یافته از حماسۀ ریشخند‌آمیز نیکُلا بوالو به نام «میز خطابه» (1674م) و نوشتۀ طنزآلود گویایی بود. پدرو آنتونیو کورِّیا گارسائو، برجسته‌ترین شاعر آرکادیایی، از هواداران سرسخت هُراس، شاعر لاتینی زبان کلاسیک بود. شعر شبانی دومینْگوش دوش رِیش کیتا از نظر بازگشت به سنت بومی دو سدۀ پیش از آن درخور توجه است. 
در 1790م یک «آرکادیای جدید» به وجود آمد که دو تن عضو ممتازش، مانوئل ماریا باربوزا دو بوکاژی و ژوزه آگوشتینیو دِ ماسِدو، دو شاعر رقیب بودند؛ اولی به سبب چند غزل برجسته‌اش، و دومی به دلیل تجربه‌هایش در زمینۀ شعر حماسی معروف است. 
کروز ای سیلوا در 1776م به برزیل فرستاده شد و در آنجا به علاقه‌مند شدن برزیلیان به نهضت آرکادیا کمک کرد که این موجب پیدایش مکتب حماسی معروف به میناس و شاعران نوکلاسیک گردید.     (100)