آرکادیا، آکادمیا دل

آرْکادیا، آکّادِمیا دِل‘ [ākkādemiyā del ārkādiyā]، فرهنگستانی ادبی در ایتالیا که در 1690م برای مبارزه با مارینیسم، یعنـی سبک شعر رایـج در ایتـالیـای سدۀ 17م ــ بـه مناسبت نام جامْباتّیستا مارینو ــ تأسیس شد. پیروان آرکادیا در جست‌وجوی سبک شعری ساده‌تر و طبیعی‌تری مبتنی بر آثار کلاسیک، به ویژه شعر شبانی یونان و روم بودند. 
الهام بخش مؤسسان آکادمیا دل‘ آرکادیا ملکۀ سوئد، کریستینا بود که پس از ترک تاج و تخت، در رم محفلی ادبی به وجود آورد. پس از مرگ کریستینا در 1689م، دوستانش این فرهنگستان را تأسیس کردند تا دیدارهایشان استمرار یابد و «... سلیقه‌های منحط را براندازند و مراقب باشند که دوباره احیا نشود...». آنان نام فرهنگستـان خـود را آرکادیـا ــ کـه ناحیه‌ای شبانی در یونان قدیم بود ــ نهادند و خود اسامی یونانی اختیار کردند و نی‌لبک ‌پان، خدای شبانان را به عنوان نشان ویژه، و عیسای کودک را که نخستین دیدارکنندگانش شبانان بودند، به عنوان حامی خویش برگزیدند. 
از جملۀ بنیان‌گذاران آکادمیا دل‘ آرکادیا که همگی از پیروان سبکهای کلاسیک و منتقد ادبی بودند، می‌توان جان وینْچِنْتْسو گراوینا، جُوان ماریو کرشّیمْبِنی، جُوان باتّیستا تساپّی، آلِسّاندرو گوئیدی و کارلو اینّوچِنْتْسو فروگُنی را نام برد. 
با اینکه اغلب شعرهای آرکادیایی بی‌رمق و تقلیدی است، آرکادیا در سده‌های 17 و 18م دو نویسندۀ برجسته داشت: پائولو رُلّی و پیِترو مِتاسْتازیو. گابریِلّو کیابْرِرا هم که در زمینۀ وزنهای شعری به تجربه‌هایی دست زد، از اعضای آرکادیا بود. 
آکادمیا دل‘ آرکادیا نقش مؤثری در ساده‌سازی شعر ایتالیایی داشت و الهام بخش جمعیتهای آرکادیایی زیادی در ایتالیا شد که هدفشان بیش از آنکه صرفاً ادبی باشد، بازگشت به زندگی سادۀ روستایی بود. کارلو گُلدُنی، اصلاحگر کمدی ایتالیایی در سدۀ 18م، پیش از شروع به حرفۀ اصلی‌اش، عضو یکی از این انجمنها در پیزا بود. 
آرکادیا در 1925م به صورت مؤسسه‌ای فرهنگی و تاریخی درآمد و نامش به فرهنگستان ادب ایتالیا تغییر یافت.     (100)