آرسنیوس بزرگ

آرْسِنیوسِ بُزُرْگ [ārseniyūs-e bozorg]، یا آرسنیوس رومی (ح 354- ح 455م)، نجیب‌زادۀ رومی، و بعدها راهبی در مصر که زهد و پارسایی‌اش در میان زاهدان مسیحی صحرای لیبی موجب گردید تا در زمرۀ معاریفِ «آباء صحرا» به شمار آید و در تحول زندگی رهبانی و توأم با مراقبه در قلمرو مسیحیت شرقی و غربی تأثیر گذارد. 
آرسنیوس که از خانوادۀ سناتوری رُمی بود و احتمالاً پاپ داماسوس او را به مقام شمّاسی رساند، پس از 11 سال تعلیم پسران امپراتور، در نقطه‌ای از بیابان لیبی کنج عزلت گزید. اندکی بعد وی ناگزیر شد به محلی در نزدیکی مِمفیس قدیم بگریزد تا از آزار بعضی قبایل لیبیایی در امان بماند. او پس از تقریباً 15 سال سرگردانی در بیابانهای مصر درگذشت. بنا بر مشهور، وی بیش از 100 سال زندگی کرد. 
مورخان و راهبان بیزانسی کلمات قصار و موعظه‌های متعددی به آرسنیوس نسبت داده‌اند که شماری از آنها در گلچینی از سدۀ 5 م به نام «اقوال آباء» آمده است. کتاب «آموزشها و اندرزها»ی وی راهنمایی برای راهبان، و تفسیر او از انجیل لوقا به نام «در باب وسوسۀ قانون» در واقع رساله‌ای راجع به ریاضت و تفکر و تأمل است. کلیسای ارتدکس یونانی و کلیسای سُریانی مارونی آرسنیوس را قدیس می‌دانند. روز یادکرد او 19 ژوئیه است.    (100)