اخبار

می‌گویند و نادرست هم نمی‌گویند که تاریخ گزارش حوادث گذشته است. اما همه حوادث گذشته تاریخی نیستند و مورخ آنها را گزارش نمی‌کند. چه حوادثی تاریخی‌اند؟

روزنامه شرق، کتاب شرق را در بهمن ماه ۱۴۰۳، ویژه زندگی و آثار رضا داوری اردکانی، با عنوان «آزادی آغاز انسان است» منتشر کرده است.

رئیس سابق فرهنگستان علوم گفت: کشور در شرایط کنونی بیش از همیشه به فلسفه نیاز دارد و ما هم بهتر است کمتر غم روزگار بخوریم و بیشتر غمخوار ایران باشیم.

مدرسه جدید باید مردمان را برای زندگیی که روز به روز دگرگون می‌شود، آماده سازد و به آنها چیزهایی بیاموزد که بیشترین نیاز را به آن دارند. مدرسه جدید مظهر و آیینه زندگی اکنون و آینده جامعه است. مدرسه قدیم در معرض دگرگونی دائم قرار نداشت و برنامه آموزشی آن لازم نبود با شرایط سازگار شود و نیاز به تغییرش هم نبود. مدرسه جدید برای انسان جدید بود و پرورش انسان جدید را به عهده داشت

در ابتدای اخذ و اقتباس تجدد، ما نه فقط از آموزش و پرورش غافل نبودیم، بلکه به آن اعتنای خاصی داشتیم. در برنامه اعزام دانشجو در سالهای ۱۳۰۶ تا ۱۳۱۲ قید شده بود که: « از میان دانشجویان اعزامی به اروپا و امریکا، دو نفر باید درس تعلیم و تربیت بخوانند.» نود و یک سال پیش هم اولین گزارش درباره آموزش و پرورش ایران را عیسی صدیق (به عنوان رساله دکتری اش) در دانشگاه کلمبیا نوشت و عجیب که هنوز هم وقتی این گزارش کوتاه را می‌خوانیم، برایمان حرفهای تازه و آموزشی دارد!

دکتر رضا داوری‌اردکانی باور دارد متفکری که در رؤیای پدید‌آمدن عهد و عصری دیگر باشد، چه‌بسا با عصر و عهد خود مخالفت کند. بسیاری از متفکران تنها دغدغه‌شان خلق مفاهیمی بوده است تا از عهد و عصر خود فراتر رفته و به انکار وضع موجود دست بزنند. همان‌گونه که دلوز می‌گوید کار فلسفه خلقِ مفاهیم است.

تازه‌ترین اثر داوری اردکانی با نام «گفت و گوهایی با سایه ام» توسط انتشارات پگاه روزگار نو شامل هشت گفت و گوی نویسنده با خود (حدیث نفس) درباره بعضی مشکل‌ها و مسائل زمان منتشر شد.

رییس سابق فرهنگستان علوم گفت:دکتر کریم مجتهدی زندگی اش را وقف تدریس فلسفه و تحقیق فلسفی کرد و از دیگر فضیلت‌های او این بود که اهل تظاهر و خودنمایی نبود و رسم شهرت طلبی پیش نگرفت.

من وقتی گفتم فارابی مؤسس فلسفه اسلامی است، می‌خواستم بگویم که فارابی فلسفه را ادامه می‌دهد، اما مسیر را عوض می‌کند. یک گشت تازه‌ای ایجاد می‌کند. آنچه برای من مهم بود، تشخیص این گشت است که این گشت چگونه رخ می‌دهد.

کسانی که در کشور ما به عنوان روشنفکر دینی شهرت دارند، هیچ یک حتی آنها که در کارهای سیاسی و حکومتی وارد شدند، نه علاقه‌ای به سیاست نشان دادند و نه در بحث و نظر به سیاست رو کردند. بعضی از آنها هم که از سیاست چیزی گفتند، از حد مخالفت و موافقت با حکومت‌ها و دفاع از بعضی ایدئولوژی‌ها و اظهار نظرهای کلی سیاسی ـ اخلاقی تجاوز نمی‌کرد.