اخبار

ابوالقاسم اسماعیل‌پور مطلق، استاد دانشگاه شهید بهشتی گفت: مجموعه اوستاشناسی به نام ابراهیم پورداوود رقم خورده است. او خدمت به فرهنگ باستانی ایران و به ویژه دانش اوستاشناسی را برگزید. وی دانشمند فرهیخته‌ای در زمان خود بود.

آیین بزرگداشت ابراهیم پورداوود در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار می‌شود.

۲۶ آبان سالروز درگذشت ابراهیم پورداود است. مردی که اهالی کتاب و علاقمندان به ایران باستان و مطالعات در حوزه کتاب «اوستا» و خط اوستایی او را می‌شناسند، اما شاید نسل جدید کمتر نامش را شنیده باشند.

آرامگاه استاد پورداوود، یکی از بناهای قدیمی و تاریخی شهر رشت است که در یکی از کوچه‌های مشرف به میدان قدیمی سبزه‌میدان قرار دارد. این آرامگاه با معماری و پیشینه‌ای دور، حکایت‌های بسیاری را از تاریخ فرهنگ و آموزش این شهر روایت می‌کند. بنایی قجری با نمای آجری دارای یک در و ۶ پنجره بلند پوشیده شده با نرده‌های آهنی بوده که از سال‌های دور در گوشهٔ این کوچه، آرام نشسته است.

ابراهیم پورداود در 20 بهمن 1264 در رشت‌ چشم‌ به‌ جهان‌ گشود. تحصیلات‌ مقدماتی‌ فارسی‌ و عربی‌ را در این‌ شهر فرا گرفت‌. از خردسالی‌ به‌ سرودن‌ شعر علاقه‌ نشان‌ داد و زمانی‌ كه‌ در مدرسه حاجی‌ میرزا حسن‌ در سلك‌ طلاب‌ درس‌ می‌آموخت‌، به‌ مرثیه‌گویی‌ پرداخت‌ و دوستانش‌ به‌ وی‌ تخلص‌ «لسان‌» دادند.

ابراهیم پورداوود نویسنده، مترجم و ایرانشناس، یکی از برجسته‌ترین چهره‌های فرهنگی این سرزمین است که تاثیر بسیاری بر فرهنگ ایران گذاشته است.

بیستم بهمن ماه، سالروز تولد ابراهیم پورداوود (1347-1264) و بیست و یكم بهمن ماه، سالروز درگذشت پرویز رجبی (1390-1318) است، دو چهره نامدار و برجسته ایران‌شناسی از دو نسل متفاوت. ایران‌شناسی، به عنوان یك حوزه مطالعاتی مشخص و متعین، از دل شرق‌شناسی متولد شد و چنان‌كه از عنوانش بر می‌آید، كارش شناخت ایران در همه ابعاد و سویه‌های متنوع آن است.

در میان نوشته های باستانی که بیگانگان به جای گذاشته اند تاریخ هرودوت بیش از دیگران از ابزار های جنگی لشکریان ایران سخن رفته است به ویژه در جائیکه این نویسنده سدۀ پنجم پیش از میلاد از لشکرکشی خشیارشن به سوی یونان یاد می کند آنچنان که می دانیم این لشکر کشی در بهار سال 480 پیش از مسیح روی داد و هرودوت در آن هنگام کودکی بود سه ساله یا چهار ساله.

گرز شاید یکی از کهنترین ابزارهای جنکی جهان باشد. زیرا هر چوب نخست با گره و بند وانگله خود ابزاری بوده از برای شکار یا پیکار. همین پاره چوب است که پس از جندی با آهن و پولاد پوششی یافته یا اینکه تیغه ها و میخ ها در آن به کار رفته، ابزاری کارساز و سهمگین گردید. فلاخن نیز که از آن سخن خواهیم داشت باید یکی از سالخورده ترین ابزار نبرد آدمی باشد.

کوشش‌های استاد ابراهیم پورداوود برای برگردان اوستا به زبان فارسی در نوشته‌های بسیاری آمده است. او در این راه دشوار دست به کوششی زد که به‌راستی شگفت‌انگیز است. بدان اندازه که هم‌ترازی برای او نمی‌توان شناخت. هنوز هم پژوهشی‌های اوستاشناسی ایران بهره‌مند از خوان گسترده پورداوود است.