پاره‌های تن ایران / كاظم موسوی بجنوردی

1403/8/19 ۱۰:۱۹

درباره ادعای واهی از راه‌رسیدگان و نوكیسه‌گان به جزایر سه‌گانه ایرانی

خلیج فارس یا آن گونه كه در طول هزاران ‌سال، «دریای پارس» (شامل خلیج‌فارس و دریای عمان امروزین) خوانده شده، طی چند سده گذشته، پیوسته عرصه برخورد و بازیگری برخی كشورهای استعماری اروپایی، ازجمله پرتغال، هلند و به‌ویژه بریتانیا و در دوره بعدی، ایالات متحده بوده است. آشكار است كه این حضور و تمامی این‌گونه تلاش‌ها برای دسترسی به منابع این بدنه ثروتمند آبی و كسب منافع اقتصادی - سیاسی توسط این گونه كشورها بوده است.  در این ‌بین، چندی است كشور امارات كه عمری نه چندان‌دراز دارد [و شاید جوان‌تر از بسیاری از ما باشد!] بار دیگر ادعاهای واهی خود را بر سر تعلق جزایر سه‌گانه تكرار كرده و برخی مجامع جهانی را - آشكار و پنهان - با خود همراه ساخته است. البته، این نخستین ‌بار نیست كه بدخواهان، اصل تعلق همیشگی جزایر سه‌گانه (ابوموسی، تنب بزرگ و تنب كوچك) به ایران را مورد تردید قرار داده، ندای جدایی پاره‌هایی از تن یكپارچه ایران‌زمین را سر می‌دهند. به‌واقع، هرگاه بدخواهان، به ‌پندار خویش، وفاق ملی ایرانیان را «خدشه‌دار» تشخیص می‌دهند، چشم طمع به پاره‌ای از تن این سرزمین دوخته، بر طبل ادعاهای واهی می‌كوبند و بعضی دیگر ازجمله جهان‌خواران پیشین و دشمنان آشكار و پنهان یكپارچگی ملی ایرانیان را نیز با خود همراه می‌سازند.  ریشه‌های اولیه ادعاهای مطرح درباره «مالكیت» مجعول جزایر سه‌گانه ایرانی توسط كشور نوپای امارات را -  به ‌لحاظ تاریخی -  باید در رخدادهای پس از فروپاشی عثمانی، كشاكش‌های بریتانیا و برخی تلاش‌ها برای همراه ساختن شیوخ ساكن در «ساحل -  مجعول - دزدان دریایی» و بازیگری شیطنت‌آمیز بریتانیا در عرصه «كشورسازی» طی كمتر از یكصد سال اخیر در منطقه و حوزه خلیج‌فارس جست‌وجو كرد؛ حتی خروج نیروهای نظامی بریتانیا در حدود نیم‌ قرن پیش، مانع از دخالت‌های آشكار و پنهان این كهنه‌پیر استعمار و نیروهای جهان‌خوار تازه‌وارد نشد.

باید افزود به‌واقع، به‌سبب بی‌لیاقتی برخی حاكمان، این جزایر سه‌گانه و نیز جزایر دیگری ازجمله زیركوه، در تصرف بریتانیا باقی مانده، نهایتا در پی تلاش‌ها و سیاست‌های قیم‌مآبانه بریتانیا، برای جلب نظر بعضی شیوخ منطقه، طی روندهای «كشور‌سازی» مجعول به عنوان پاداش همگامی، به ایشان اهدا شده است.

بدخواهان این مرز و بوم، با نادیدن گرفتن گذشته چندین‌ و چند هزار ساله تعلق دریای پارس و جزایر آن به ایران‌زمین، مدعای چندباره خود كه ریشه در ادعاهای كهنه استعمار فرتوت بریتانیا طی چند سده پیش دارد، از نو تكرار می‌كنند. امروز، بار دیگر از سوی كشوری كه خود زاییده پیوند ازهم‌گسیخته چند جزیره‌مانندی كه عمده آن، تا همین اواخر، توسط همان استعمار پیر، «ساحل - مجعول - دزدان دریایی» خوانده می‌شد، به دلگرمی برخی دیگر از بداندیشان، ادعای تعلق پاره‌هایی كهن از پیكره تنومند این سرزمین را از نو سر داده است. البته، حمایت‌های آشكار و پنهان برخی دولت‌ها از این گونه ادعاها، همگی، به ‌نوعی، به مطامع مدعیان و «رنگ تعلق» به موقعیت، منابع و ثروت این منطقه خلیج‌فارس دارد و مباد كه چشم طمع از راه‌رسیدگان و نوكیسه‌گان دهه‌های اخیر، در جست‌وجوی «هویت‌یابی» تاریخی و در پی تاریخ‌سازی‌های بیهوده و دروغین، چشم طمع حتی به كوچك‌ترین گوشه این سرزمین داشته، آن را اساس ادعاهای دروغین خود قرار بدهند.

 این‌ روزها كه بار دیگر، زمزمه‌های بداندیشان در این باره بلند است و دریغا، سیاست‌پیشگان جهانی، بار دیگر در پی منافع خویش با بداندیشان هم‌آواز شده‌اند، بر همگی فرض است كه از تاریخ بیاموزیم و براساس اصل پذیرفته ‌شده «یكپارچگی ارضی» هر چه بیشتر تلاش كنیم، با جلب اعتماد جمعی، راه را برای شكل‌پذیری و تعمیق احساس تعلق سرزمینی و استحكام هرچه بیشتر «دولت - ملت» بكوشیم؛ باشد تا همه، یكدل و یك‌سخن، به‌پا خیزیم و در دفاع از پاره‌پاره این بوم‌ و بر، در برابر بدخواهان و بداندیشان، هراس به خویش راه ندهیم و جانانه از آب و خاك وطن خویش دفاع كنیم.

رییس مركز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی

منبع: روزنامه اعتماد