کهنه یادداشت

بسیاری از اندرزها، کلمات قصار و لطیفه‌ها و قصه‌های اخلاقی که جنبه حکمت علمی و تجربی داشته‌اند، پس از اسلام مورد توجه دانشمندان ایرانی مسلمان قرار گرفته و در کتابهای ادب و اخلاق و تاریخ به عربی ترجمه شده و بعضی از آنها به فارسی نیز راه‌ یافته‌اند.

سیف الدین باخزری مشهور به «شیخ عالم» از عارفان و متصوفان بلند مرتبه نیمه اول قن هفتم هجری و از خلفای عارف مشهور شیخ نجم الدین کبری است. در عالم شعر فارسی، رباعیات شور انگیز عارفانه و عاشقانه اش موجب شهرت اوست. باخزری و اولاد و احفادش باستناد مراجع و ماخذ معتبر سالهای دراز مراد و قطب عده ای کثیر از صوفیه بوده اند و خانقاه و مزار خود سیف الدین مورد احترام و زیارتگاه عوام و خواص بوده است.

كتابخانه ناصريه هند، يكى از آثار جاودانه‌اى است كه از خاندان صاحب عبقات بر جاى مانده است. اين كتابخانه، ده ها سال، از زمان علامه سيد محمد قلى لكهنوى (پدر ميرحامد حسين) تا چند نسل پس از او، همواره با تلاشهاى دانشوران اين خاندان، راه ترقّى و تكامل پيموده و خود، منشأ بركات فراوانى بوده است.

دره کرج که از حصار شروع می شود و به کوههای کندوان و خرسنگ و کلون بستک ختم می گردد دره پر آب و آبادان است. کنار قدیمی ترین ایام اهمیتی داشته اند و بهمین جهت سلاطین یا حکام محلی باین نقاط توجهی داشته و بمنظور حفاظت راهها یا مقاصد دیگر در این دره قلاع مستحکمی بنا کره اند از آنهاست؛ قلعه کرج که امروز بعد از تعمیرات و دست کاریها پاسگاه ژاندارمری کرج شده است.

دکتر طاهره صفارزاده، شاعر، نویسنده، نظریه‌پرداز، محقق، مترجم و استاد دانشگاه، در روز ۲۷ آبان ۱۳۱۵ در خانواده‌ای متوسط، مردم‌گرا و ستم‌ستیز، در سیرجان به دنیا آمد. پدر و مادرش را در پنج سالگی از دست داد و مادربزرگش که پزشک و شاعر بود و در کرمان می‌زیست، سرپرستی او را بر عهده گرفت. طاهره در شش سالگی تجوید، قرائت و حفظ قرآن را در مکتب محل آموخت. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را نیز در کرمان گذراند

واژه ها نیز برای خود زندگی و سرگذشتی دارند. بوجود می آیند،درهم می آمیزند، تحول می پذیرند،از دیاری به دیار دیگر سفر می کنند،کوتاه و بلند می شوند و سرانجام گاهی می میرند. گاهی تحول و تغییر رنگ آنها چنان می شود که پس از چندی هیچ شباهتی با اصل نخستین خود پیدا نمی کنند و بر اثر تحول در سرزمین های مختلف و لهجه های گوناگون چنان تغییر شکل می دهند که شناختن آنها بسیار دشوار می گردد و برای یافتن آنها محتاج حساب های دقیق زبانشناسی می شویم.

در عصر قاجار علاوه بر ترویج عزاداری محرم، شیوه‌های نوینی در برپایی مراسم سوگواری سالار شهیدان حضرت امام حسین (ع) پدید آمد که در دوره صفویه هم سابقه نداشت. عزاداری‌ها در دوره ناصرالدین شاه با ساخت تکیه دولت به اوج خود رسید. در ماه‌های محرم و صفر، تهران عزاخانه حقیقی بود

کمال‌الدین حسین بن علی سبزواری (۸۴۰ ـ ۹۱۰ق) مشهور به مولانا حسین واعظ کاشفی، نویسندة پرکار و جامع، منجم، مفسر قرآن، ریاضی‌دان و واعظ تأثیرگذار در عصر تیموریان بود. عمده شهرت او به واسطة نگارش مقتل «روضة‌الشهدا»ست که از دوران صفویه به بعد برای اجرای تعزیه و روضه‌خوانی مورد استفاده گسترده قرار می‌گرفت. «کاشفی» تخلص او بود و از آنجا که به وعظ و نصیحت مردم می‌پرداخت، به «واعظ» مشهور شد

این نامه را سی و چند سال پیش مرحوم علامه قزوینی بمرحوم استاد عباس اقبال نوشته در آغاز دوران آشنایی و دوستی. و اکنون که در مجله یغما بچاپ میرسد. پرفسور ادوار برون،سید احمد کسروی،علامه قزوینی،استاد عباس اقبال... که همه از بزرگان علما و محققین عصر بودند رخت از جهان بیرون کشیده اند. رحمة الله علیهم اجمعین.

سهراب و افسانه‌ی او در سراسر زندگانی رستم که خود سراسر بخش داستانی شاهنامه است مانند شعله یا شراره‌ی کوتاهی است که دمی می‌افروزد و به تندی خاموش می‌شود. با این همه سوگنامه سهراب، برخلاف پندار گروهی کسان، یکی از درخشان‌ترین نقاط زندگانی درخشان رستم است، و نیز از پرشکوه‌ترین و ژرفترین تراژدی‌های شاهنامه