اسلایفر

اِسلایفِر \ [e]slāyfer\ ، وِستو مِلوین (1875-1969م/ 1254- 1348ش)، اخترشناس آمریکایی. رصدهای پیگیر و سامانمند او (1912-1925م) در زمینۀ سرعتهای شعاعیِ خارق‌العادۀ کهکشانهای مارپیچی نخستین شواهدی را فراهم آورد که نظریۀ جهانِ رو به گسترش را تأیید کرد. بر پایۀ این فرضیه، همۀ مواد در جهان مایل‌اند از یکدیگر دور شوند. 
اسلایفر در مزرعه‌ای در ایالت ایندیانا زاده شد. او در دانشگاه این ایالت به تحصیل پرداخت و در 1909م دکتری خود را از همان‌جا دریافت کرد. در 1901م به جمع کارکنان رصدخانۀ لُوِل در شهر فلَگستَف ایالت آریزونا پیوست، در 1916م مدیر موقت آن شد. در 1926م مقام مدیریت رصدخانه به او واگذار شد. اسلایفر در این رصدخانه به برنامه‌ریزی و هدایت طرحی پرداخت که نتیجه‌اش کشف سیارۀ پلوتون، نهمین سیارۀ شناخته‌شدۀ منظومۀ شمسی، در 1930م بود. پژوهشهای گستردۀ اسلایفر به تعیین دورۀ تناوب حرکتِ چرخشیِ چندین سیاره انجامید. توفیق او در کشف خطوط جذبیِ تاریک در طیفهای سیاره‌های مشتری، کیوان(زحل) و نپتون به شناخته‌شدن برخی عناصر شیمیاییِ موجود در جوّ آنها انجامید. اسلایفر ثابت کرد که درخشش بسیاری از سحابیهایِ (ابرهای متشکل از غبار و گاز) پراکنده بر اثر بازتاب نور ستارگان مجاور است. او تابشهای آسمانی در شب و تغییر در شدت آنها را کشف کرد. همچنین ثابت کرد که در سراسر فضای میان‌ستاره‌ای، عناصر سدیم و کلسیم پراکنده‌اند. 

مآخذ

CE, 6th edition; EA, 2006; EB, 2010.
بخش تاریخ علوم