اسکارن

اِسکـارُن \ [e]skaron\ ، پُـل (1610-1660م/ 1019-1071ق)، نویسندۀ فرانسوی. او در تحول سه گونۀ (ژانرِ) ادبیِ نمایشنامه، حماسۀ سُخریه و داستان نقش مؤثری داشت و آثارش بر مولیِر، نمایشنامه‌نویس نامدار فرانسوی، تأثیر مستقیم گذاشت. امروزه شهرت اسکارن بیشتر به‌سبب یکی از آثارش، به نام «داستان مضحک» (1651-1659م، 3 ج) است که اگرچه ناتمام ماند، بهترین اثر او به‌شمار می‌آید. این اثر اعتراضی به تصنع رایج در داستان‌نویسی فرانسه بود. 
پیش از اسکارن، سَنت ـ آمان، شاعر فرانسوی، نقیضه‌نویسی بر آثار کلاسیک را باب کرده بود، اما اسکارن سخریه را به یکی از صورتهای شاخص ادبی در نیمۀ سدۀ 17م تبدیل کرد. کتاب 7جلدی او با عنوان «تقلید مضحک ویرژیل» (1648-1653م) با استقبال بسیار روبه‌رو شد و به‌عنوان همتای هزل‌آمیز اِنِئید، اثر ویرژیل، توجه همگان را جلب کرد. 
اسکارن در سالهای پیش از ورود مولیر به پاریس، در عرصۀ تئاتر آن شهر نیز چهرۀ سرشناسی به‌شمار می‌رفت. او هنگام نگارش نمایشنامه، غالباً بازیگر معیّنی را در نظر داشت. طرح نمایشنامه‌های او معمولاً بر پایۀ آثار اسپانیایی است. مولیر نیز نکات بسیاری از نمایشنامه‌های اسکارن آموخت. 
طنز «داستان مضحک» از نقیضه‌های اسکارن ماندگارتر بوده است، زیرا جنبۀ انسانی این اثر بر جنبۀ ادبی آن برتری دارد. این داستان، که اثری واقع‌گرایانه است، اطلاعات ارزشمندی دربارۀ اوضاع استانهای فرانسه در سدۀ 17م به دست می‌دهد. اسکارن داستان کوتاه و هجو سیاسی هم می‌نوشت.
مـادام مَنتنُن (فـرانسواز د‘اُبینیه) کـه معشوقه و سپس همسر لویی چهاردهم، شاه فرانسه شد، پیش از آن، همسر اسکارن بود. 

مآخذ

 CE, 6th edition; EA, 2006; EB, 2008; ME, 2008.
بخش ادبیات جهان