اسپونتینی

اِسپونتینی \ [e]spontini\ ، گـاسپـاره لـوئیجـی پـاچیفیکـو (1774-1851م/ 1188-1267ق)، رهبر ارکستر و آهنگ‌ساز ایتالیایی. اپراهای آغازین او، به‌ویژه شاهکارش «لا وِستاله» (1807م)، نمودار روحیۀ عصر ناپلئونی، و پلی میان اپراهای کریستف گلوک و ریشارد واگنِر است. او چهرۀ شاخص اپرای جدّی فرانسوی در دو دهۀ آغازین سدۀ 19م به شمار می‌رود.

 اسپونتینی در 1791م وارد کنسرواتوار (مدرسۀ موسیقی) پیِتا دِئی تورکینی در ناپل شد. نزد نیکُلا سالا و جاکومو تریتّو هنرآموزی کرد و پس از آن، نخستین اپرایش با عنوان «یک‌دندگی خانمها» در رم اجرا شد (1796م). موفقیت این اپرا او را بر آن داشت که در دوران اقامتش در رم همچنان به تصنیف اپراهای کمیک بپردازد. معروف‌ترین اثر این دوره از کار او «دلاوریِ مسخره» (1798م) بود. اسپونتینی پس از آن در پاریس اقامت گزید و در آنجا با اپرای «میلتِن» (1804م) به شهرت رسید. او با تأثیرپذیری از آهنگ‌سازان فرانسوی، اثر دراماتیک «لا وِستاله» (دوشیـزۀ وِستا) را تصنیف کرد که او را در سراسر اروپا به شهرت رساند. او برای تصنیف این اثر جایزه‌ای از ناپلئون دریافت کرد.
اسپونتینی در 1810م در اپرای ایتالیایی، در پاریس، رهبر ارکستر شد، اما 2 سال بعد این کار را رها کرد و به دعوت فریدریش ویلهلم سوم، شاه پروس، به آنجا رفت. او در برلین رهبر ارکستر شد و تا اندکی پس از درگذشت شاه در ژوئن 1840م، این سمت را حفظ کرد. او سپس به پاریس بازگشت و در 1848م، هنگامی که شنوایی خود را از دست داده بود، به ایتالیا برگشت و همان‌جا درگذشت. 
 
اسپونتینی افتخارات فراوانی به دست آورد، از جمله دریافت عنوان کُنته دِ سانت‘ آندرِئا از پاپ، عضویت در انستیتوی فرانسه و فرهنگستان برلین، و دریافت عنوان شهسواری پروس. برخی از دیگر اپراهای مهم او عبارت‌اند از « اُلیمپیه» (1819م)، «نورْمَحَل» (1822م) و « آگنِس فون هوهِنشتاوفِن» (1829م).

مآخذ

CE, 6th edition; EA, 2006; EB, 2008; NGDMM. 
بخش موسیقی