اژرو

اُژْرو [ožro]، پیِر ـ فرانسوا ـ شارل، دوکِ کاستیلیونه (1757-1816م/ 1171-1231ق)، افسر ارتش فرانسه که نبوغ نظامی او تحت فرماندهی ناپلئون به کسب یک رشته پیروزیهای نظامی برای این کشور در ایتالیا منجر شد. 

اژرو پسرِ خدمتکار پاریسی فقیری بود؛ در 17 سالگی به مشاغل نظامی روی آورد، در چند ارتش خارجی خدمت کرد و در 1792م به فرانسه بازگشت. او به سرعت ترقی کرد و در 1793م فرماندهی لشکر مستقر در بخش شرقی کوههای پیرنه را برعهده گرفت. لشکر اژرو در 1795م در حمله به ایتالیا شرکت کرد و پیروزی او در کاستیلیونه (5 اوت 1796) ناپلئون را متوجه ارزش او ساخت. اژرو کودتای 18 فروکتیدور (4 سپتامبر 1797) را ترتیب داد و سپس از سوی دیرِکتوار (هیئت مجریۀ انقلاب)، فرمانده سپاه هفتم ارتش راین شد. در 1798م به نمایندگی و دبیری مجلس نمایندگان انتخاب شد. او با کودتای 18 برومرِ (9 نوامبر 1799) ناپلئون مخالفت کرد و از همین رو، از 1800 تا 1805م به منصبهایی کم‌اهمیت گمارده شد. 
اژرو در 1804م درجۀ مارشالِ فرانسه یافت و در 1806م فرمانده یکی از سپاههای ارتش این کشور در نبرد یِنا شد. سپاه او در نبرد آیلاو (7- 8 فوریۀ 1807) بر اثر گمراه شدن در بوران برف، نیمی از افراد خود را از دست داد. با این حال، ناپلئون در 1808م به وی لقب دوک کاستیلیونه اعطا کرد و او را به فرماندهی در کاتالونیای اسپانیا گماشت که خیلی زود در آنجا شکست خورد. اژرو در 1810م به فرانسه فراخوانده شد و در 1812م در جبهۀ روسیه منصب کم‌اهمیتی به او دادند. سال بعد در آلمان به جنگیدن ادامه داد، اما پس از شکست در نبرد لایپزیگ، به فرانسه بازگشت. 
اژرو که در حدود سال 1810م از جنگ خسته شده بود، پس از شکستِ دیگری در 1814م در لیون، به سختی از ناپلئون انتقاد کرد و پس از نخستین بازگشتِ خاندان بوربُن به پادشاهی (1814م) خود را سلطنت‌طلب نامید. لوئی هجدهم او را به سبب احساسات ضد ناپلئونی‌اش مورد لطف قرار داد. هنگامی که در 1815م بار دیگر آمادگی‌اش را برای خدمت به ناپلئون اعلام کرد، دیگر به او اعتنایی نشد. پس از نبرد واترلو، شاه به اژرو منصبی نداد و او دورانِ بازنشستگی خود را در املاکش در لا اوسه گذراند.     (100)