ارتداد

اِرْتِداد [ertedād]، در دین مسیحی به معنی رد کامل مسیحیت از سوی فرد تعمیدیافته‌ای که زمانی اقرار به این دین کرده است، ولی اکنون آن را علناً انکار می‌کند. این مفهوم را باید از فساد عقیده متمایز دانست، زیرا فساد عقیده محدود است به رد یک یا چند اصل از اصول عقاید مسیحیت از سوی کسی که همچنان ارادت کلی خود را به عیسى مسیح حفظ کرده است. در دوره‌های نخستین مسیحیت، جدلی معروف وجود داشت بر سر مسئلۀ مجازات کسانی که به هنگام زجر و آزار مسیحیان ترک دین می‌کردند و آن‌گاه که دیگر مورد آزار نبودند، به این آیین بازمی‌گشتند. 
برخی از امپراتوران اوایل دورۀ مسیحی مجازاتهای مدنی خاصی در مورد مرتدین به قوانین کلیسایی افزودند. عده‌ای از علمای الاهیات مسیحی در سده‌های 4 و 5م به ارتداد به‌منزلۀ گناهی بزرگ، مانند زنا و قتل می‌نگریستند. در سدۀ 20م، «مجموعۀ قوانین شرعی کلیسای کاتولیک رومی» هنوز مجازات تکفیر را که خاص مقام پاپ است، در مورد کسانی که منکر دین شدنشان در تعریف خاص ارتداد می‌گنجید، اعمال می‌کرد. نبود مجازاتهای مدنی، تسامح روزافزون نسبت به آراء و نظریات مخالف و تحولات گوناگونی که بر بستر فرهنگی اعمال دینی اثر گذاشته‌اند، واکنش مؤمنان را نسبت به منکران مسیحیت تعدیل کرده است. 
اصطلاح مرتد بر آنانی نیز که بدون اجازه خدمت دیر و کلیسا را ترک گفته‌اند، اطلاق شده است.     (131)