اخبار

به نوشته‌ی جباری، زبان دوره‌ی هخامنشی « فارسی باستان» نام گرفت و همه‌ی اخلاف آن از جمله زبان دربار ساسانی و پارسیگ را «فارسی میانه» و فارسی دری را «فارسی نو» نام نهادند. این توالی زمانی منشاء فارسی را در ایران ترسیم می‌کرد و تأثیر عربی را بر آن نادیده می‌گرفت...در حقیقت، فارسیِ‌ امروز از تعامل با عربی زاده شده است. پس از فتح ایران به دست اعراب، عربی جای زبان پارسیگ، زبان رسمی دربار ساسانی، را گرفت. چند قرن بعد، آن‌چه زبان‌شناسان «فارسی نوی اولیه» می‌نامندش به جای دبیره‌ی (خط) آرامی از خط عربی استفاده می‌کرد. بنابراین فارسی نو با دبیره‌ی عربی هویت جدید خود را شکل داد