اخبار

ثبات و پایداری و رفاه نسبی فضای جامعه ایران بعد از جنگ هشت ساله و گسترش فزاینده و كمی دانشگاه‌ها، در كنار افزایش شمار جوانان، نیاز به خوراك فكری و معرفتی را افزایش بخشید. روند پرشتاب و روزافزون ترجمه و تالیف آثار گوناگون در حوزه علوم انسانی به نحو عام و در حیطه فلسفه به‌طور خاص، از سال‌های آغازین دهه 1370 شاهدی بر این مدعاست. واكنش روشنفكران و اندیشمندان به وقایع یك دهه پیش از سویی و اتفاقات سیاسی و اجتماعی روز در ایران و جهان از سوی دیگر، محتوای این كالاهای معرفتی را مشخص كرد.

از دیرباز سه جریان فکری را می‌توان در مواجهه با اندیشه‌های جدید و مکتب‌ها و فرهنگ‌های نو متمایز کرد؛ اصولاً در یک جریان، نفی کامل و مطلق نواندیشی رقم می‌خورد و به هر آنچه رنگ تازگی و نواندیشی دارد مهر «بدعت» می‌زند و آن را ناروا می‌شمارد. جریان دوم، به قبول دربست و احیاناً تغییر یا حذف دیدگاه‌های موجود اقدام می‌کند و به نوعی در برابر اندیشه‌های جدید دچار خودباختگی می‌شود و در جریان سوم، به تحلیل اندیشه‌های جدید و قبول بخشی و رد برخی دیگر می‌پردازد.