متون با یكدیگر مكالمه دارند. ممكن است بین دو متن سال‌های زیادی فاصله بیفتد اما آنها در واكنش به یكدیگر نوشته شده باشند. اصطلاحاتی مثل تقلید، استقبال، جوابگویی، نظیره‌گویی، نقیضه و توارد در دنیای كلاسیك برای تعریف همین مكالمه متون وضع شده بودند.
احترام به زبان‌ها، گویش‌ها و لهجه‌های ایران‌زمین ضرورتی انكار ناپذیر است. اگر زمام امور مسائل فرهنگی از ید سیاست‌كاران به حیطه تصمیم‌گیری اهل فرهنگ منتقل شود یا دست كم با مشورت با آنها صورت گیرد، شاید بهتر بتوان مسائل و مشكلات مربوط به زبان‌ها، گویش‌ها و لهجه‌ها را برطرف كرد.
این روزها به شاهنامه و فردوسی فکر می‌کنم و اینکه چطور ایدئولوژی‌ها و گفتمان‌های متعدد و متنوع در طول تاریخ آنها را مصادره به مطلوب کردند تا از این نمد کلاهی برای خودشان بدوزند و از این انگور به آبی برسند. مثلا تیموریان غیر ایرانی، در کارگاههای هنری شان یکی از گرانترین شاهنامه‌های جهان را تولید کردند (شاهنامه بایسنقری) و سپس با صحنه آرایی در جهان متن این گمان نادرست را به ذهن بیننده القا کردند که میان شاهان شاهنامه و سلاطین تیموری تناسب و تجانسی هست.
مهدی زرقانی در نوشتاری با انتقاد از غافل ماندن از زبان و ادب فارسی در همسایگی‌مان می‌گوید: زبان و ادب فارسی می‌تواند موانع دست و پاگیر برای ایجاد «اتحادیه کشورهای فارسی‌زبان» را از میان بردارد. چطور است که در جنوب ایران، اتحادیه کشورهای عرب تشکیل شده و در شمال غرب، اتحادیه کشورهای ترک‌زبان در حال شکل‌گیری است و مردمان آذربایجان و ترکیه می‌توانند با کارت ملی از مرزهای سیمانی بگذرند و ما برای مسافرت به بخارای جان و سمرقند چو قند پشت درهای بسته دست به دعا می‌شویم که بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند یا نگشایند؟!
لابد شما هم متوجه این نکته شده اید که در دانشنامه‌های انگلیسی زبان همه جا از جلال‌الدین بلخی با عنوان «رومی» یاد می‌شود نه بلخی و نه حتی مولانا و مولوی و این قبیل نام‌ها و القاب که نزد ما متداول است. راست است که این بزرگان شخصیت‌های جهانی و بشری هستند و به همگان تعلق دارند اما همسایگان ما خوب می دانند چطور همین شخصیت‌های جهانی را مصادره کنند و از قبل‌شان به آلاف و الوفی برسند
سیدمهدی زرقانی در نوشتاری با انتقاد از آموزش و پرورش و سخنوران و مسئولانی که سخنرانی بدون متن دارند، می‌گوید: «جمله‌سازی» ما ضعیف شده و همه‌مان از روی دست همدیگر تقلب می‌کنیم و جملات‌مان شبیه یکدیگر شده؛ در نتیجه، روز به روز از درجه خلاقیت و زیبایی جملات گویشوران فارسی کاسته می‌شود و بدتر از آن، ساختارهای نحوی بیمار، مثل ویروس کرونا، ریه‌های زبان فارسی را ضعیف و ضعیف‌ترین می‌کند.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید