اخبار

رضا داوری اردکانی در مراسم بزرگداشت محمدرضا حکیمی گفت: حکیمی درد دین داشت و در طلب درک دین می‌کوشید و تا پایان عمر به درک حقایق معارف اسلامی مشغول بود، اما در ذیل روحانیت نماند. تغییری که در لباس خود داد به این معنا نبود که از روحانیت خارج شده است بلکه به این تغییر می‌توان گفت صفت روحانیت را حفظ کرده، اما دیگر شغل روحانیت را ندارد.

رئیس فرهنگستان علوم گفت: میانه نداشتن با فلسفه را نباید ضرورتا به معنی مخالفت با آن دانست؛ آقای حکیمی با فلسفه مخالف نبود اما حساب فلسفه را از وحی تفکیک می کرد.

گفت‌وگو با احسان شریعتی درباره محمدرضا حكیمی و نگرش فكری و سیاسی و اجتماعی او از چند جهت حائز اهمیت و ضرورت است. نخست باید به خاستگاه فرهنگی مشترك، یعنی خراسان بزرگ اشاره كرد، سرزمینی كه در سال‌های اخیر به فلسفه ستیزی متهم شده، اما همزمان زادگاه فارابی و ابن سینا و فردوسی و ابوسعید ابوالخیر و عطار و غزالی و مولانا و حاج ملاهادی سبزواری و سید جلال الدین آشتیانی است.

نخستین آشنایی‌ام با آقای حكیمی به دوران دبیرستان، به زمان انتشار چاپ نخست كتاب حساس‌ترین فراز تاریخ یا داستان غدیر بازمی‌گردد كه در آن از كتاب علامه امینی بسیار سخن رفته بود. علامه امینی، صاحب كتاب الغدیر، عالمی شناخته در محافل حوزوی بود و هر گونه معرفی او و كتاب ارزشمندش در همین فضا صورت می‌گرفت.

در میان اندیشمندان و نویسندگان دهه‌های چهل و پنجاه، زنده‌یاد استاد محمدرضا حكیمی سیمایی درخشان و جایگاهی خاص داشت. او موضوعات و مسائل دینی و مذهبی را در جامه‌ای نو، با نثر و ساختار زیبا و دلنشین با دلبستگان این‌گونه مباحث در میان می‌نهاد و در آثار خود، پیوسته به ارتباط خویش و خوانندگان از طریق فارسی فاخر و تكیه بر سابقه كهن سال ادب پارسی عنایت تمام داشت.

کاظم موسوی بجنوردی ، رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، در پیامی درگذشت علامه محمدرضا حکیمی را تسلیت گفت.

استاد محمدرضا حکیمی فقیه و مجتهد شیعه، فیلسوف، متفکر و نویسندهٔ ایرانی شامگاه یکشنبه در سن ۸۶ سالگی دار فانی را وداع گفت.

محمدرضا حکیمی به عنوان فقیه، مجتهد شیعه، فیلسوف، متفکر و نویسنده شناخته می‌شود؛ مجاهدی خستگی‌ناشناس و مدافع آرمان‌ها و تعالیم مکتب وحی که زندگی‌اش در تبیین علمی مفهوم عدالت‌خواهی و مبارزه برای ستم‌زدایی از جوامع بشری، سپری شد.