اخبار

با علی از نخستین سال‌های انقلاب دوست بودم. به خاطر دارم روزی برای انتخاب رشته درسی در دانشگاه به خانه ما در اکباتان آمد و من با توجه به علائق او پیشنهاد کردم روان‌شناسی بخواند که خواند. علی کار خود را دوست می‌داشت و هر روز برای ازدیاد دانش و تجربه خود کوشش می‌کرد.

حالم خوب نیست.‌ فکر نمی‌کردم، مرگ شجریان، تا این حد مرا بشکند‌. یکبار دیگر معلوم شد ، که تا چه اندازه ، من ، دور از دسترس من است ؛ تسلیت، موجب تسلی من نمی شود ،وقتی چاره‌ای نیست‌؛ به معنی واقعی‌، بیچاره‌ایم‌. با بیچارگی‌، صبوری ، چاره ساز نیست. مرگ او ناگهانی نبود، ولی ناگهان مظلومیت غریبانه ایران ،که سالها بود می دانستم ، در مقابل چشمانم متجسد شد.