اخبار

مدیر قطب علمی فردوسی‌شناسی مطرح کرد: فرزین غفوری در کتاب پژوهشی خود «سنجش منابع تاریخی شاهنامه» به بررسی تاریخ در شاهنامه فردوسی و به خصوص ابیات پادشاهی خسرو انوشیروان پرداخت و نشان داد یک یازدهم سروده‌های فردوسی در مقایسه با متون تاریخی دربردارنده گزارش‌های تاریخی بسیار با ارزش و گاه معتبرتر است .

دکتر جعفر یاحقی، پژوهشگر و استاد زبان و ادبیات فارسی، درباره علت آشنایی کم جامعه با آثار سعدی می‌گوید.

موضوع صدور مجوز انتشار برای كتاب شعر محمدرضا شفیعی‌كدكنی در روزهای اخیر بسیار خبرساز شد. موضوع از آنجا آغاز شد كه مدیركل دفتر توسعه كتاب و كتابخوانی ارشاد در اظهارنظری عجیب به ایسنا گفت: «...كتاب دارد خوانده می‌شود. به چند نفر از اهالی شعر نیز كتاب را داده‌ایم تا بخوانند و نظرشان را بگویند [تا] ان‌شاءالله در مورد كتاب تصمیم‌گیری شود...»

محمدجعفر یاحقی می‌گوید تاجیک‌ها فردوسی را بابای خود می‌دانند. او جایگزینی ارزش‌های وارداتی در ایران و دیدگاه برخی مبنی بر تعارض شاهنامه با معارف و اعتقادات دینی را عاملی بر دور شدن ایرانیان از شاهنامه می‌خواند.

زادروز استاد مجتبایی را شادباش می‌گویم و آرزو دارم که «بماند سال‌ها این مهر و تبریک».

دکتر اسلامی از نخستین کسانی است که مکتب ادبیات تطبیقی را در دانشگاه تهران بعد از فاطمۀ سیّاح جا انداخت و سال‌ها در دانشکدۀ ادبیات به تدریس این مادۀ درسی، که بسیار مهجور و غریب و بی‌کس‌و‌کار بود و بعد از او هم چندانی دنبال نشد، اقدام کرد.

محمدجعفر یاحقی، رئیس موسسه فرهنگی خردسرای فردوسی گفت: کتاب «زن در قصه‌های عامیانه» خوب کار شده است. دسته‌بندی‌ها، تقسیم‌بندی‌ها و فصل‌بندی‌ها جالب است. مطالب کتاب از پستوی مطالعات عامیانه اخذ شده است. قصه‌های عامیانه همیشه دست‌کم گرفته می‌شود اما حقیقت این است که بسیاری از ارزش‌ها در دل همین قصه‌های عوامانه نهفته است. کثرت این قصه‌ها در دوره قاجار تامل‌برانگیز است.

محمدجعفر یاحقی، پژوهشگر و استاد دانشگاه فردوسی مشهد تاکید دارد که خلیل خطیب‌رهبر، یکی از فعال‌ترین و مسلط‌ترین شارحان متون کلاسیک فارسی بود که بهترین شرح بر تاریخ بیهقی به وی تعلق دارد.

محمدجعفر یاحقی، پژوهشگر و استاد دانشگاه فردوسی مشهد تاکید دارد که محمدعلی اسلامی ندوشن در کنار امثال زریاب خویی، خانلری و ژاله آموزگار از قطعه‌های اصلی فرهنگ و ادبیات معاصر کشورمان بود که فقدانش خلا بزرگی محسوب می‌شود.

اگر محدودۀ ادبیات فارسی را به آثار ذوقی مولود خلاقیت‌های مردم فارسی‌زبان منحصر کنیم، چنان که بسیاری از تعاریف متوجه این هستند، می‌توانیم در یک تقسیم‌بندی کلی، ادبیات فارسی را به دو بخش مکتوب و شفاهی تقسیم کنیم: با این توضیح که عمر ادبیات شفاهی بسیار درازتر از ادبیات مکتوب یا رسمی است و می‌تواند به زمانی بازگردد که مردمانی برای اولین بار به این زبان ادای مقصود کرده و یا آنچه را در ضمیر خود داشته‌اند با زبان دل برای خود یا اطرافیان خود بیان کرده‌اند.