اخبار

پایتخت که امروز 22 منطقه و 376 محله دارد در عهد قاجار با پنج منطقه همه روزهای تلخ و شیرین تاریخ سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ایران را در قلب خود به ثبت رسانده است.

این‌بار نه به بهانه سینما، سیاست یا بررسی وضعیت جامعه كلیمیان ایران كه به بهانه انتشار مجموعه داستان‌های «هارون یشایایی» كه سال‌هاست روی آنها كاركرده و تعدادی را در هفته‌نامه «كرگدن» خوانده‌اید با او به گفت‌وگو نشستم. این سال‌ها «پرویز خان» یا همان «هارون یشایایی» را با قصه‌ها و نوشته‌هایش در هفته‌نامه كرگدن می‌شناسند. مردی كه از آغاز انقلاب تا همین چند سال پیش رییس انجمن كلیمیان ایران بود.

عودلاجان محل سكونت بسیاری از چهره‌های به نام ایران بوده، نام‌هایی كه نقش‌های بسیار مهمی در تاریخ معاصر ایران ایفا كردند. در كتاب «عودلاجان» تكمیل همایون، بیش از ٣٠ چهره و شخصیت ساكن عودلاجان شناسایی شده اما از میان آن نام‌ها پروین اعتصامی، شاعر معاصر حسن مدرس، نماینده مجلس و سید عبدالله بهبهانی، یكی از حامیان مشروطه‌خواهی در ایران بوده است. خانه‌هایی كه امروز حال و روز خوشی ندارند.

طاق‌های ضربی كه نمایان می‌شود. حس تاریخ می‌ریزد، توی رگ‌ها. جداره‌های قدیمی، كوچه‌های باریك، نام‌های دیرین بر سر كوچه‌ها همه و همه پرت می‌كند، خاطر را به محله‌ میانی عودلاجان. محله‌ای كه می‌گویند نام تغییریافته «آو- دراجین» است كه در زبان تاتی بومی تهران می‌شود «جای تقسیم آب». برخی هم می‌گویند نام این محله تلفظ «عبدالله جان» است به لهجه كلیمیان. هر چه كه است امروز این محله از سكنه خالی شده و رنگ و بوی تجاری گرفته است. این روزها خیلی تلاش شده، دوباره طاق‌های آن جان بگیرند. سه سال است كه كسبه درگیرو‌دار مرمت و بازسازی هستند. چشم امید همه به این است كه عودلاجان جایی شود شبیه پاریس؛ موزه‌ای بزرگ كه جان دارد و در آن می‌شود، تكاپوی آدم‌ها را دید ولی همكلام شدن با كسبه نشان از نگرانی آنها دارد از آینده، با این حال باز می‌گویند كه بالاخره می‌شود! عودلاجان جان می‌گیرد. حیات و رونق به آن بازمی‌گردد، درست مثل قدیم‌ها می‌شود. نوستالژی دست از سر آنها برنمی‌دارد. نمی‌توانند فراموش كنند كه در عودلاجان زمانی تاریخی بوده و هیاهویی. زیبایی كه دریغ شده. حالا مردم افتاده‌اند به صرافت بازگشت آن خاطره‌ها و زیبایی‌ها. خودشان بیشتر از همه. می‌گویند كه مسوولان میراث فرهنگی كنار كشیده‌اند. می‌گویند شهرداری یك روز می‌آید و روز دیگر نمی‌آید. با این همه هنوز خاطره‌ها كار خودشان را می‌كنند. خنج می‌كشند بر دل كسانی كه رنگ و بویی از آن روزها را حس كرده‌اند؛ از روزهای شكوه عودلاجان.

توافق سه جانبه میراث فرهنگی، شهرداری و کسبه عودلاجان سرانجام به نتیجه رسید. عودلاجان که زمانی به محله سیاه معروف بود، تبدیل به بازارچه صنایع دستی شد. سرانجام تلاش‌های دوستداران میراث فرهنگی، رسانه‌ها، دفتر توسعه محلی عودلاجان به بار نشست. نخستین درهای عودلاجان زده شد و توافق سه جانبه میراث فرهنگی، شهرداری و کسبه نتیجه داد. عودلاجان مرکز صنایع دستی شد.