در باب افسانه های بزرگان ادب فارسی، علی رغم تحقیقات پراکنده ای که صورت گرفته است، هنوزکار جدی و قابل توجهی یافت نمی شود. از آنجا که هر افسانه ای در دامان فرهنگ و اجتماع دوران خود پرورش می یابد، بی شک کاکردهای مردم شناختی آن از اهمیت بالایی برخوردار است.
بر اساس منابع موجود، سابقه‌ی تذکره نویسی فارسی به دهه‌ی پایانی قرن پنجم و اوایل قرن ششم باز می‌گردد. در این سال‌ها، ابوطاهر خاتونی، از رجال دولت سلجوقی و از بزرگان ادب آن دوره، به تالیف تذکره‌ای در احوال و اشعار شاعران پارسی‌گوی دوره‌ی خود دست یازید و آن را مناقب اشعرا نام نهاد.
در تاریخ ادبیات فارسی، رواج نقد در آثار سبک هندی (سبک اصفهانی) قابل توجه است. تذکره های سده های دهم، یازدهم و دوازدهم هجری در ایران و هند، از مهمترین آثار انتقادی پیش از مشروطه در محدودۀ زبان و ادبیات فارسی می باشند.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید