اخبار

ایران و روسیه دو کشور همسایه با مرزهای مشترک آبی با سابقه ارتباطات اقتصادی و فرهنگی طولانی هستند؛ تا جایی که بر طبق شواهد، اولین ترجمه‌های ادبیات کلاسیک فارسی در روسیه، در قرن هفدهم میلادی پایه‌گذاری می‌شود، اما در قرن نوزدهم و پس از گسترش روابط سیاسی، فرهنگی و اقتصادی ایران و روسیه، ارتباط ادبی آن‌ها هم گسترش می‌یابد و به اوج می‌رسد.

کوه در اندیشه‌های اساطیری، جایگاه خدایان و در ادیان مهم محل وحی و گفت‌وگوی خداوند با پیامبران است، اما در فلات ایران به دلیل جغرافیای خاص این سرزمین که کوه منبع وجود آب بوده است، اهمیت بیشتری دارد. در کتاب دین زرتشت، اوستا، بارها از کوه به نیکی یاد شده و در قرآن هم بارها بر اهمیت آن تأکید شده است.

در نشست بررسی «درس‌گفتارهای ادبیات جهان: از حماسه‌ی گیلگمش تا هزارتوهای بورخس» به جای خالی ادبیات ایران در فرهنگ‌های ادبی اشاره شد. بر اساس خبر رسیده، به‌تازگی مجموعه‌ی درس‌گفتارهای ویدئویی گرنت ال وات، استاد ادبیات انگلیسی، به‌ کوشش عظیم طهماسبی و همکاری گروه مترجمان شامل مسعود فرهمندفر، مهسا جعفری، امیر کیانی، سحر داورپناه، فهیمه میرزاپور، یاسر لطفی پیاده، برگردان و در قالب کتابی با عنوان «درس‌گفتارهای ادبیات جهان: از حماسه‌ی گیلگمش تا هزارتوهای بورخس» منتشر شده است.

محمد صنعتی: احتمالاً رویارویی ایرانیان با نظریه‌های روانکاوی، هم‌زمان با نوسازی در این کشور و پس از جنگ جهانی اول بوده است ولی قدیمی‌ترین نوشتاری که در رابطه با نظریه‌های روانکاوی با آن برخورد کرده‌ام، قطعه طنزآمیز «قضیه فرویدیسم» است که هدایت در کتاب «وغ وغ صاحاب» در سال 1313 منتشر می‌کند و این همان سال تأسیس دانشگاه تهران است.

یکی ازراه های تبیین و تشریح جایگاه پوشاک و لباس در فرهنگ ما، بررسی بازتاب و اتعکاس این موضوع در تاریخ و ادبیات ایران است. مسئله ای که اگر به درستی شناخته شود ، به درک و تعمیق این مهم در تاریخ و فرهنگ ما و گسترش فرهنگ سازی مؤثر در این زمینه منجر خواهد شد؛ بنابراین، پژوهش در «ادبیات لباس»(1) ، به عنوان گذشته ، حال و آیندۀ این فرهنگ، می تواند در زمینۀ جمع آوری مستندات تاریخی لباس و پوشاک در ایران و ایجاد ذهنیت هایی برای طراحان و سازندگان کارساز و راهگشا باشد.

احتمالاً بزرگ‌ترین طنزسرای تاریخ ادبیات ما، حافظ است و محتمل است که در این گزاره، شکی نباشد برای اکثر و اغلب فارسی‌زبانان؛ اما در دوره‌های مختلف تاریخ و ادبیات ایران، «شعر طنز» یا «فکاهه» یا «هزل»، به آثاری گفته شده که قرارداد میان خود و مخاطب را به سبک و سیاقی تنظیم کرده‌اند که از نخستین واژه تا واپسین کلمه شعر، اثری از «جدیت» در آن نباشد! یعنی تفرجی باشد در آن و اغلب «یک‌بارمصرف» یا «فست‌فود» باشند

ادبیات ایران در یکصد ساله اخیر، افراد بسیاری را شاهد بوده است که در زمینه هایی مانند: داستان،شعر و نمایشنامه،آثارگوناگونی پدید آورده اند. با وجود آنکه زمان چندانی از دوره زندگی این افراد نمی گذرد، اما تلاطمات سیاسی، زندگی پر فراز و نشیب و یا اندیشه سیاسی آنها سبب شده است تا برخی از آثار ایشان متاثر از این حوادث، مفقود گشته ویا از میان برود.