اخبار

چهارم شعبان سال ۴۴۰ هجری قمری، عارف و شاعر نامدار ایرانی؛ ابوسعید ابوالخیر چشم بر جهان بست و چهارم شعبان امسال که سال ۱۴۴۰ هجری قمری است، دقیقا هزار سال از آن روز می‌گذرد؛ به همین دلیل مرکز فرهنگی شهر کتاب بعد از ظهر چهارشنبه ۲۱ فروردین‌ماه، که مصادف با ۴ شعبان است، نشستی با عنوان «هزاره ابوسعید ابوالخیر» برگزار کرد.

درست هزار سال پیش، جهان ایرانی، به فاصله یک ماه، دو تن از بزرگترین فضلای تاریخ چند هزار ساله خود را از دست داد؛ ابتدا، در دوم رجب 440 با «ابوریحان بیرونی» وداع کرد و بعد، در روز پنجشنبه چهارم شعبان 440 با «ابوسعید ابوالخیر» بدرود گفت. اولی، شنبه 18 اسفند 1397 بود و دیگری، امروز (چهارشنبه 21 فروردین 1398).

از جای دیگر اسراالتوحید برمی آید که پدر ابوسعید، از خردی وی را به سماع و شعر شنیدن وبه یاد سپردن عادت داده بود.(نفیسی، ۱۳۴۵: ۶۷) ابوالحسن هجویری که ۲۵ سال پس از مرگ ابوسعید رحلت کرده است، در کشف المحجوب، یک بیت تازی از اشعار ابوسعید را آورده و می گوید:«شیخ ابو سعید گوید:

مقامات نویسی عرفانی یکی از مهم ترین شاخه های عرفان و تاریخ ادبیّات عرفانی است که تا به امروز کمتر بدان به عنوان یک ژانر (نوع) ادبی خاص توجّه شده است. طبقه بندی دقیق و منطقی انواع سه گانه مقامات نویسی و تبیین جایگاه، نوع نگاه، روش ها و انگیزه ها و اهدافی که در پشت این نوع مهمّ ادب عرفانی هست

تاریخ فرهنگ عرفانی در ایران از آن حکایت دارد که عارفانی بسیار بر اساس اصول اخلاقی خود گاه همه مال‌شان را وقف مردم می‌‌کرده‌اند. بر اساس کتاب «اسرارالتوحید» نوشته محمد بن منور می‌‌دانیم این مساله در زندگی شیخ ابوسعید ابوالخیر، عارف پرآوازه تاریخ ایران نمودی ویژه دارد.