در عصر فردوسی ادیبان و دانشمندان برای آنکه آثار خود را به واسطه قدرت پادشاه حفظ کرده و به دنبال آن امکان انتشار آنها را پیدا کنند، آثار خود را افزودن سطوری در مدح پادشاه به آنها هدیه میکردند و به این شکل ضمن دریافت پاداشی از او برای گذراندن زندگی، آثار خود را حفظ و به نسلهای پس از خود منتقل میساختند.
«این همان فردوسی است که گفته است: «عجم زنده کردم بدین پارسی» و خدا می داند راست گفته است. حیف است قبر او در ایران معلوم نباشد.» این بخش کوتاهی از نامه میرزا عبدالوهاب خان نصیرالدوله حاکم خراسان به ناصرالدین شاه است تا اجازه ساخت مقبره ای برای فردوسی را از شاه بگیرد.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید