اخبار

نخستین آشنایی‌ام با آقای حكیمی به دوران دبیرستان، به زمان انتشار چاپ نخست كتاب حساس‌ترین فراز تاریخ یا داستان غدیر بازمی‌گردد كه در آن از كتاب علامه امینی بسیار سخن رفته بود. علامه امینی، صاحب كتاب الغدیر، عالمی شناخته در محافل حوزوی بود و هر گونه معرفی او و كتاب ارزشمندش در همین فضا صورت می‌گرفت.

طی حکمی از سوی کاظم موسوی بجنوردی، بنیادگذار، سرپرست علمی و رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی (مرکز پژوهش های ایرانی و اسلامی)، دکتر احمد مسجدجامعی به سمت قائم مقامی ریاست این مرکز منصوب شد.

در میان کتاب‌هایی که پدرم می‌خواند، یک کتاب جایگاه خاصی داشت و آن «منتهی الآمال» مرحوم شیخ عباس قمی، با لقب ثقة المحدثین و با خط زیبای نستعلیق و صحافی شایسته بود.

تهرانگردی در آغاز یک اتفاق بود ولی به همت خبرنگاران و اصحاب رسانه و عکاسان خبری به جریانی در راه کشف تهران تبدیل شد. جالب آن که این عنوان «کشف تهران» را هم آنها انتخاب کردند و در هر تهرانگردی از کشفیات خود سخن می‌گفتند.

تهران نه تنها شهری تاریخی است، که کاوش‌های باستان‌شناسی نشان از پیشینه کهن چند هزار ساله آن دارد. ری، عروس شهرهای روزگار پیشین نیز، تباری هفت هزار ساله را در چشمه علی به خاطر می‌آورد. کشفیات پهنه قیطریه شمیران که اشیاء فراوان آن در موزه رضا عباسی در خیابان شریعتی چیده یا انبار شده‌اند، یادآور سکنه نخستین اینجا در حدود سه هزار سال پیش است و بالاخره بانوی هفت هزار ساله تهرانی در کنار آخرین بنای باشکوه یادمانی خاندان امام جمعه تهران (از خاندان مشهور خاتون‌آبادی ملقب به امامی)،‌ بُعد دیگری از تاریخ کهن این کلانشهر امروز را نشان می‌دهد.

در سال‌هایی که در دانشکده ادبیات بودم، حضور سه استاد با لباس روحانیت جلب‌ توجه می‌کرد. استاد شیخ عبدالله نورانی نیشابوری که آرامش همراه با لبخند‌ او را متمایز می‌ساخت و از بزرگانی بود که قدرش چنان‌که باید، شناخته نشد.

معماری دوره پهلوی حاصل سه نسل از معماران بود: نسل اول، معماران عصر قاجار و پیش از مشروطیت‌اند که با بزرگانی چون استاد حسن معمار قمی، طراح و سازنده مسجد و مدرسه سپهسالار تهران و تیمچه بزرگ قم شناخته می‌شوند. نسل دوم، معماران پس از انقلاب مشروطه‌اند که در رأس آنها استاد جعفرخان معمارباشی کاشانی (1229- 1313خ)، پایه‌گذار کاسه‌سازی در معماری و خان و بزرگ معماران ایران، قرار داشت.

در خیابان امیریه، پایین‌تر از خیابان فرهنگ، ساختمانی قدیمی قرار دارد، با حوض و حیاطی مصفا و زیرزمینی چشم‌نواز و زیبا و تالارهای آیینه با سقف‌های رفیع و درهای چوبی بلند و تالار اصلی را، تابلویی بزرگ از سوره حمد به خط ثلث استوار مرحوم استاد احمد نجفی‌زنجانی ‌رحمةالله علیه آراسته است و دو مجسمه برنزی از دو شخصیت برجسته ایرانی، کمال خجندی و کمال‌الدین بهزاد، ساخت ایتالیا، زینت‌بخش ورودی این بناست.

پیام تسلیت احمد مسجدجامعی، عضو شورای عالی علمی مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، به مناسبت درگذشت استاد محمدرضا شجریان