اخبار

مولف فرهنگ بزرگ سخن درباره اشعاری همچون «بسی رنج بردم در این سال سی» که نادرست به فردوسی نسبت داده شده است گفت: برخی از نسخه‌های شاهنامه بیش از ۶۰ هزار بیت است در حالی که آنچه فردوسی سروده است بیش از ۵۴ هزار بیت نیست.

محمدعلی اسلامی ندوشن معتقد است « اگر گفته شده است که «شاهنامه آخرش خوش است.» برای آن است که عنصر گناهکار بی‌مجازات نمانده و جبهه بدی مغلوب شده است.»

شاهنامه یادگار چهارمین سده هجری، قرن اعتلای فکری و فرهنگی ایران و عصر خردگرایی و آزاداندیشی است. اساس حماسه ملی ایران بر نبرد جاودانی میان نیکی و بدی و نور و ظلمت است.

جنگ از جمله شرور است و خیری در آن نیست مگر جنگی که برای توقف جنگ‌های بیشتر و بزرگ‌تر باشد که در این صورت می‌تواند تعبیر به خیر شود ‌ یا به بیان دقیق‌تر همان شرِّ لازم!

در نشست تخصصی شاهنامه‌پژوهی مشخص شد که تورانیان از نوادگان فریدون و ایرانی نژاد بوده‌اند و دو پند مهم شاهنامه مورد تحلیل بررسی قرار گرفت.

فردوسی در پایان سرایش شاهنامه می‌گوید:
سرآمد کنون قصۀ یزدگَرد به ماه سِپَندارمَذ روز اَرد
ز هجرت شده پنج هشتاد بار به نام جهانداور کردگار

عضو هیات علمی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد گفت: همایش ابوالقاسم فردوسی در سال ۱۴۰۳ بر کارکردهای فرهنگی تمدنی شاهنامه، ادبیات حماسی، فرهنگ و هنر حماسی و نقشی که حماسه به طور عام و شاهنامه به طور خاص در هزار سال گذشته در شکل‌گیری فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی و به طور خاص فرهنگ بشری ایفا کرده، متمرکز شده است.

روایت غالب محققان از سرایش شاهنامه این است که فردوسی این کار را در حدود ۳۶۵ تا ۳۷۰ هجری آغاز کرد، تدوین نخست را در ۳۸۴ به پایان برد، در سال ۳۹۴ بخشی از شاهنامه را به محمود تقدیم کرد، اثرش را در سال ۴۰۰ به پایان برد و این اثر نهایی را دوباره به محمود تقدیم کرد و ابیاتی نیز پس از سال ۴۰۰ در اینجا و آنجا به شاهنامه افزود.

تصحیح تازه‌ای که مهری بهفر در این مجموعه کتاب‌ها ارائه کرده، هر بیت را به دقت موشکافی کرده و برای اینکار، نسخه‌های متعددی را اعم از نسخه سن ژوزف، دستنویس‌های موزه فلورانس و بریتانیا و برگردان‌های مختلف زبان‌های عربی و انگلیسی، مورد بررسی قرار داده است.

در دو سال گذشته کتاب‌های متنوع و بسیاری درباره شاهنامه و فردوسی منتشر شده که تأییدی است بر زنده بودن این اثر کهن و گران قدر فارسی.