اخبار

استاد زبان و ادبیات فارسی به اشاره به شعر مولوی گفت: اگر ما عرفان را عوامانه کنیم و بخواهیم در جامعه‌ای پیشاعقلانی مطرح شود، آن جامعه را تباه خواهیم کرد ولی اگر عرفان را پساعقلانی کنیم، یعنی جامعه را به علم و ثبات برسانیم، می توانیم معنای زندگی را از شاعران بپرسیم.

مدت‌ها پیش از آن‌که نشانه‌شناسانی مانند رولان بارت مطرح کنند که تاریخ چیزی جز امور فهم‌پذیر نیست، ادبیات در حالِ خلق داستان‌هایی درباره‌ی تاریخ بود تا از بطنِ آن، مفاهیمی برای معنابخشیدن به زندگی انسان بیرون بکشد. در واقع ادبیات بی‌آنکه بداند جریانی را رقم زده بود که امروز در قالبِ تحولاتِ تاریخ‌نگاری و نقد ادبی با عنوان «فراتاریخ‌نگاری» می‌شناسیم. بر خلاف باور مورخان، حقیقت تاریخی را نمی‌توان در اسناد و مدارکی باقی‌مانده از وقایع جست؛ هیچ سندی قادر نیست به قدرت یک داستانِ کوتاه یا قطعه‌ای شعرِ روایی عمل نموده و بر گوشه‌های تاریکِ تاریخ، نوری بتاباند.

دهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ی بوعلی سینا به «بررسی تحلیلی و تطبیقی رساله الطیرنویسی از ابن‌سینا تا عطار» اختصاص داشت که چهارشنبه ۱۵ اردیبهشت با سخنرانی دکتر مهدی محبتی از مرکز فرهنگی شهر کتاب به صورت مجازی پخش شد.

مهدی محبتی می‌گوید: رساله‌الطیر، حی بن یقظان و سلامان و ابسال به مثابه سه‌گانه‌ای است که نقطه نظر ابن سینا را درباره حقیقت وجود و نوع گرفتاری روح آدمی مطرح کرده است.

نهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ بوعلی‌سینا به «بررسی تحلیلی و تطبیقی رساله‌الطیرنویسی از ابن‌سینا تا عطار» اختصاص دارد که به صورت مجازی از اینستاگرام مرکز فرهنگی شهر کتاب پخش خواهد شد.

مهدی محبتی گفت: نیایش‌های عطار از سنخ نیایش‌های دیگر عرفا نیست، بلکه همسو با دلِ دردمند همه ما است و اینطور نیست که یکسری نیازهای انتزاعی و بی‌ربط با زندگی باشد.

مهدی محبتی گفت: ابن‌فارض حالات و آنات و عوالم عجیبی در عرفان دارد که اگر کمی دقت کنیم شاید بتوانیم بگوییم که ترکیبی از مولانا و حافظ است، البته دقیقاً مثل اینها نیست، اما گاه نزدیک می‌شود. گاهی شور، ذوق و شوریدگی مولانا در اوست و گاهی تأملات حافظانه.