آشنایی با ایران‌شناسان / والتر هینتس
1394/5/21 ۰۹:۳۴
والتر هینتس (به آلمانی: Walther Hinz، متولد ۱۹ نوامبر ۱۹۰۶ ـ درگذشته ۱۲ نوامبر ۱۹۹۲ در گوتینگن) یکی از دانشمندان شاخص در میان دهها ایران‌شناس بزرگ آلمانی است که در دو سده گذشته، پژوهشهای بنیادینی را به جهان ایرانشناسی عرضه داشتند.
والتر هینتس (به آلمانی: Walther Hinz، متولد ۱۹ نوامبر ۱۹۰۶ ـ درگذشته ۱۲ نوامبر ۱۹۹۲ در گوتینگن) یکی از دانشمندان شاخص در میان دهها ایران‌شناس بزرگ آلمانی است که در دو سده گذشته، پژوهشهای بنیادینی را به جهان ایرانشناسی عرضه داشتند.
وی دانشمندی پرکار و متخصص خط و زبانهای ایرانی و تمدن عیلام بود و در بسیاری از حوزه‌های مطالعات ایرانی (همچون تاریخ و تمدن هخامنشیان و ساسانیان، زرتشت‌شناسی، کتیبه‌شناسی، تاریخ صفویه و علم اوزان و مقادیر)، پژوهشهایی گسترده انجام داد که در کتابها و مقاله‌های بسیاری از او منتشر شده‌اند. هر چند که بسیاری از این دستاوردها در میان ایرانیان به‌کلی ناشناخته و مهجور مانده است!
هینتس در خانواده‌ای بازرگان به دنیا آمد. روزنامه‌نگاری، اروپاشناسی، اسلاوشناسی را در دانشگاههای لایپزیگ، مونیخ و پاریس آموخت. در ۱۹۳۰ با نگارش رساله تاریخ فرهنگ روسیه در دوران پتر کبیر دکترای دانشگاه لایپزیگ را به دست آورد. در حین تکمیل این تز بود که توجهش به طور فزاینده معطوف به ایران گردید و سبب شد که زمینه تحقیقاتش را به ایرانشناسی تغییر دهد. معلم اصلی او در زمینه تحقیق جدید، هانس هاینریش شدر بود که در ۱۹۳۱ از لایپزیگ به برلین مهاجرت کرد.
هینتس بعد از اتمام مطالعاتش، در وزارت آموزش عهده‌دار مقام دولتی در برلین شد و در ۱۹۳۴ استوارنامه شایستگی تدرس دانشگاه در مطالعات اسلامی را به دست آورد. در ۱۹۳۷ پروفسور بدون کرسی و از ۱۹۴۱ استادتمام تاریخ و فرهنگ خاورمیانه در دانشگاه گوتینگن شد.
از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ در ترکیه به سر برد وبه کاوش در مجموعه خطی کتابخانه استانبول پرداخت. پس از جنگ و اشغال آلمان، به دستور بریتانیا محکوم به کار اجباری و محرومیت از تدریس شد. تا اینکه در سال ۱۹۵۷ دوباره استاد کرسی‌دار و رئیس بخش ایرانشناسی دانشگاه گوتینگن شد و تا هنگام بازنشستگی این مقام را با حیثیت و آوازة جهانی حفظ کرد.او سال بعد از دانشگاه تهران دکتری افتخاری دریافت کرد.
هینتس پس از سال ۱۹۶۰ بیش از پیش به موضوعات ایران باستان علاقه یافت و تا حدود بسیار زیادی از مطالعات پیشین خود در تاریخ عصر جدید دست کشید. علاقه روزافزون او از آن پس متوجه مطالعه درباره تمدن و زبانهای هخامنشی و عیلام باستان گردید. وی با اینکه باستان‌شناس نبود، به عضویت انستیتوی باستان‌شناسی آلمان درآمد.
وی شاگردان زیادی را در زمینه ایرانشناسی تربیت کرد که هر یک از آنها برای روشن‌تر شدن گوشه‌ای تاریک از تاریخ این سرزمین کوشیدند. هاید ماری کخ با کتاب «از زبان داریوش» با ترجمه و بررسی گل‌نوشته‌های عیلامی پژوهش در تاریخ اقتصادی ـ اجتماعی هخامنشی را تا حد زیادی آسان کرد.
گویونچ، بنی‌پور، پاول لوفت، هاینتس گئورگ می‌گود نیز شاگرد هینتس و پیرو مکتب «اشپولر، هینتس، رومر» بودند. یکی از برجسته‌ترین شاگردان هینتس دکتر پرویز رجبی است که «هزاره‌های گمشده» و «جشنهای ایرانی» از تألیفات اوست.
تاکنون کتاب «دنیای گمشده عیلام» از هینس به فارسی منتشر شده است. «یافته‌های تازه از ایران باستان»، «داریوش و ایرانیان»، «سفرنامه ایران» و «فرمانروایی عیلام» از جمله آثار معروف اوست.هینتس در مقدمه کتاب داریوش و ایرانیان می‌نویسد: «من در تلاش برای توصیف تاریخ و فرهنگ ایران باستان در چارچوبی روشن و شفاف، خود را شاگرد سپاسگزار یاکوب بورکهارت می‌شناسم.»
روزنامه اطلاعات
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.