علامه شیخ عبدالحسین امینی در سال 1281ش (1320ق) در تبریز زاده شد. پس از فراگیری مقدمات علوم حوزوی در تبریز، راهی نجف اشرف شد و از محضر آیات عظام سیدابوتراب خوانساری و سیدمحمد فیروزآبادی فیض برد.

علامه شیخ عبدالحسین امینی در سال 1281ش (1320ق) در تبریز زاده شد. پس از فراگیری مقدمات علوم حوزوی در تبریز، راهی نجف اشرف شد و از محضر آیات عظام سیدابوتراب خوانساری و سیدمحمد فیروزآبادی فیض برد. ایشان در دوران جوانی به كسب درجه اجتهاد نائل آمد و این اجازه با تأیید و دستخط مراجع بزرگوار و آیات عظام سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نایینی، حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی و شیخ محمدحسین كمپانی اصفهانی همراه بود. وی پس از تكمیل تحصیلات، به تألیف كتاب روی آورد و در ابتدا كتاب شهداءالفضیله، شرح حالی از 130 تن از علمای دین را به رشته تحریر در آورد و پس از آن خود را برای نگارش كتاب عظیم الغدیر مهیا ساخت. این كتاب بزرگترین و ارزشمندترین اثر علامه امینی است. ایشان بیشتر اوقات خود را صرف تحقیق و نگارش این كتاب گرانسنگ نمود و خود آن بزرگوار در این ‏باره می‏گوید: "هرگاه پشت میز می‏ نشستم كه الغدیر را بنویسم مثل اینكه حضرت علی(ع) را در كنار میز می‏ دیدم كه مطالب را به من دیكته می ‏فرمود". علامه امینی برای یافتن مدارك معتبر درباره حدیث غدیر و سایر مطالب مربوط به اهل‏بیت(ع)، بارها به كشورهای مختلف سفر كرد و ده‏ هزار كتاب را مطالعه نمود. این عالمِ محقق هم‏چنین كتابخانه ‏ای با 42 هزار كتاب در نجف اشرف با نام كتابخانه امیرالمؤمنین(ع) تاسیس كرد و به همراه جمعی از یاران و با نسخه‏ برداری از كتب نایاب و منحصر به فردِ اسلامی، گنجینه نفیسی از آثار مذهبی را جمع ‏آوری نمود. سرانجام علامه امینی، این عالم ربانی و رضوانی در دوازدهم تیرماه 1349 ش برابر با 28 ربیع ‏الثانی 1390 ق در هفتاد سالگی بدرود حیات گفت و در كتابخانه ‏اش به خاك سپرده شد.

اخبار مرتبط :

ورود