1393/4/3 ۰۹:۵۱
احسان شریعتی با اشاره به شرایط منفی پیش‌آمده در سوریه، از ناامن‌بودن محل مقبره و ضرورت انتقال پیکر علی شریعتی به ایران می‌گوید. او به سایت «تاریخ ایرانی» گفته است: «اما این منوط به آن است که اولا اجازه داده شود تا ایشان طبق وصیت در حسینیه ارشاد دفن شود و دولت اگر تشویق نمی‌کند لااقل ممانعتی ایجاد نکند؛ و بعد هم امکان برگزاری مراسم تشییع و خاکسپاری در شأن دکتر شریعتی فراهم شود.» او گفته است: «پیش از آغاز جنگ داخلی سوریه ما با دوستانمان در بنیاد شریعتی قرار گذاشتیم که به آنجا برویم و با بودجه کسانی که به شریعتی علاقه‌مند هستند مقبره ایشان را بازسازی کنیم. متاسفانه آن اتاقی که تابوت شریعتی در آنجا نگهداری می‌شود با گذشت سال‌ها خراب شده، اما متاسفانه جنگ سوریه مانع از رفتن ما شد.»
ابهام در نحوه مرگ
او همچنین درخصوص علت مرگ پدر گفته است: «در سفری که سارا شریعتی به شهر ساوت‌همپتون در جنوب انگلیس داشت، به بیمارستان رفت و درخواست کرد تا پرونده پزشکی «شریعتی» را ببیند. اما آنها گفتند در پرونده‌های ما چنین اسمی وجود ندارد. این هم موردی است که مشکوک به نظر می‌رسد. علت مراجعه این بود که از نظر یکی از اطبایی که سارا با او مشورت کرده بود، چند دلیلی که در گزارش پزشکی‌قانونی برای فوت آورده شده بود، با هم همخوانی نداشتند. در آن زمان هنوز آنژیو در کار نبود و نمی‌توانستند تشخیص قطعی بدهند و همان‌طور سرپایی دیده‌اند. دکتر سروش گفته‌اند دیدم که بدن دکتر را باز کرده‌اند. در حالی که ما وکیل گرفته بودیم و کنفدراسیون و انجمن‌های اسلامی نیز همه خواسته بودند که «شریعتی» کالبدشکافی شود. در حالی که دوستانی مانند دکتر «میناچی»، «ابراهیم یزدی» و مادرم و...، می‌خواستند دکتر را به صورت امانی به سوریه ببرند و گفتند که اگر درخواست کالبدشکافی کنیم ممکن است پیکر ایشان از دست ما خارج شود و انگلیس آن را به دولت ایران تحویل دهد. حتی همان موقع اکیپی از نظامی‌ها هم آمده بودند که پیکر ایشان را ببرند.»
«احسان شریعتی» درباره علت دفن «شریعتی» در سوریه هم گفته است: «تصمیم جمع این شد که دکتر را به سوریه ببرند. امام موسی‌صدر هم از دولت سوریه اجازه گرفت که در زینبیه به امانت سپرده شود. بحث دیگری هم بود که به عراق برود. آقای «بنی‌صدر» که پدرش هم در عراق دفن شده بود، پیشنهاد داد جنازه را به عراق ببریم. عده‌ای می‌گفتند ما باید با امام خمینی هماهنگ کنیم که ببینیم چه استقبالی صورت می‌گیرد. کسانی که با آیت‌الله خمینی در تماس بودند، می‌گفتند که باید ببینیم ایشان از این موضوع استقبال خوبی می‌کند یا نه. در همین زمان اطلاع دادند که این امکان از طریق آقا موسی‌صدر در سوریه وجود دارد.»
«احسان شریعتی» معتقد است که برخلاف برخی نگاه‌ها این تصمیم سیاسی نبوده است: «ملاحظات سیاسی و صف‌بندی سیاسی در کار نبود. برخی از آنها مثل دکتر یزدی از دوستان قدیم دکتر شریعتی بودند.» «احسان» در ادامه از این گلایه کرده که: «گاهی به غلط گفته می‌شود چرا شریعتی وصیت کرد در زینبیه دفن شود! در حالی که وصیت شریعتی در نامه‌ای که در آن از حسینیه ارشاد تعریف می‌کند، این بود که پشت تالار حسینیه ارشاد دفن شود.»
مساله خانوادگی نیست
فرزند ارشد «شریعتی» درباره اختلافاتی که سر ماجرای مرگ «شریعتی» بین نزدیکان امام خمینی و نزدیکان آقا موسی‌صدر وجود داشته، گفته است: «در پیام تسلیت اختلاف نظر بود که می‌گفتند پیامی که برای دکتر شریعتی از سوی آیت‌الله خمینی آمده انتظار انجمن‌های اسلامی را برآورده نمی‌کند، چون در آن گفته شده بود که در فقدان دکتر شریعتی تسلیت‌های زیادی به من رسید که نمی‌توانم به همه پاسخ دهم. می‌گفتند این کافی نیست و باید اظهارنظر بیشتری می‌کردند. همین‌طور در روز چهلم شریعتی، مرحوم محمد منتظری که نماینده آیت‌الله خمینی برای جمع‌آوری وجوهات در خارج بود، به بیروت آمد. ایشان می‌گفت در مراسم باید عکس آیت‌الله خمینی باشد. مسوولان لبنانی موافقت نمی‌کردند. در نتیجه ایشان رفت و خودش عکس را چسباند به دیوار.»
«احسان شریعتی» درباره اقداماتی که برای بازگرداندن پیکر شریعتی به ایران انجام شده نیز گفته است: «من در سال ۶۰ یعنی چهارسال پس از امانت‌گذاری ایشان رفتم و با مقامات سوریه مذاکره کردم. منتها آن موقع چون شرایط سیاسی در ایران مطلوب نبود در نتیجه انتقال ایشان منتفی شد. این کار باید در سال اول انقلاب انجام می‌شد. آن موقع دولت مهندس بازرگان روی کار بود ولی به‌دلیل درگیری‌ها و تلاطم‌های سیاسی آن موقع، این کار به تعویق افتاد. واقعیت این است که شریعتی همیشه در ایران مخالفانی داشته است، ولو اینکه علنی این مخالفت را ابراز نکنند.»«شریعتی» با اشاره به اینکه این یک موضوع خانوادگی نیست که ما بخواهیم صرفا خودمان اقدام کنیم گفته است: «در دولت قبل هم پاسخ دادند که خود خانواده اقدام کند. در دوره اصلاحات هم نه از سوی خانواده بلکه در مجلس مطرح شد و نمایندگان سبزوار تلاش کردند این کار انجام شود و حتی بودجه‌ای هم تصویب کردند تا دست‌کم مقبره ایشان را در آنجا مرمت و بازسازی کنند؛ اما هیچ‌کدام به نتیجه نرسید. چون عده‌ای هستند که نظرشان ذی‌نفوذ است. مخالفت‌ها هم هیچ‌وقت شفاف بیان نشده تا معلوم شود چه اشخاصی، در چه نهادهایی با این موضوع مخالفند.»
روزنامه شرق
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید