روایت فرنبغ سروش به دلیل اشاره صریح به اصلاحات تقویمی در سال ۳۷۵ یزدگردی، جایگاهی بی‌همتا در مطالعات تاریخی دارد. این اصلاحات، به نوعی تلاش جامعه زردشتی برای رفع شکاف میان گاه‌شماری مذهبی و چرخه طبیعی فصول بود؛ مسئله‌ای که از قرن‌ها پیش از آن نیز در سنت تقویمی ایران وجود داشت.
به‌روایت نویسنده، ایرانشهری بر این باور بود که هر ملت و تمدن باید دین و فلسفه خاص خود را داشته باشد؛ همان‌گونه که اعراب دین خود را از طریق پیامبر اسلام یافته‌اند، ایرانیان نیز باید به دین و فلسفه‌ای دست یابند که با روح، زبان و اسطوره‌هایشان سازگار باشد.
ابن خلّکان در مقدمه «وفیات الاعیان» اشاره کرده که هدفش از نگارش این کتاب پرداختن به کسانی است که در معرض فراموشی‌اند یا منابع محدودی درباره آنها در دسترس است.
مترجمان کتاب بر این باورند که موضوع مبانی نظری تاریخ باستان تاکنون در ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته است و پژوهشگر با اندکی جست‌وجو متوجه کمبود منابع در این زمینه می‌شود. در رشته تاریخ باستان که تحت لوای پدرسالارانه زبان‌شناسی کلاسیک به نوعی بلوغ نارس رسیده است، رویکردهای تاریخی که به‌جای تأکید بر سنت‌های معمول و مرسوم بیشتر بر روش‌شناسی علوم اجتماعی تکیه می‌کنند، دور از ذهن نیست که با شائبه نه چندان اندکی از عدم مشروعیت روبه‌رو شوند.
یاقوت حموی نویسنده، جغرافی‌دان و کتاب‌شناسی بود که با سفر و مطالعه، تصویری شگفت‌انگیز از شهرها و سرزمین‌های جهان اسلام در کتاب خود ثبت کرد؛ اثری که تا امروز یکی از گنجینه‌های دانشی جهان است.
آیین نکوداشت مقام فرهنگی، ادبی و علمی محمدجعفر یاحقی، فردوسی‌پژوه معاصر و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی، یکشنبه ۲۷ مهرماه با حضور و سخنرانی جمعی از استادان و پژوهشگران برجسته زبان و ادبیات فارسی همراه با قرائت پیام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، در تالار اجتماعات شهید مطهری(ره) انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد.
جمال الدین قفطی که در حلب وزیر بود کتابی به نام «تاریخ الحکما» نوشت و در آن زندگی و اندیشه‌های صدها دانشمند، فیلسوف و پزشک از فرهنگ‌ها و شهرهای مختلف را جمع‌آوری کرد.
مسعود آدینه‌وند نوشت: سید حسین خدیوجم را می‌توان نماد نسل پژوهشگران خودساخته ایران دانست؛ نسلی که بی‌هیاهو و بی‌تکیه بر قدرت و ثروت، در خلوت کتابخانه‌ها، میراث فکری این سرزمین را پاس داشتند. او از مکتب‌خانه‌ای ساده در مشهد برخاست، از میان فقر و رنج، راه به دانشگاه و فرهنگستان گشود، و با نثری شیوا و قلمی پاکیزه، به ترجمه و تحقیق در آثار بزرگ‌ترین اندیشمندان اسلامی پرداخت.
در نشست بررسی کتاب «زیستن با کتاب و قلم» درباره ویژگی‌های عبدالحسین آذرنگ و مسائل نشر کتاب در ایران گفته شد.
مقصود فراستخواه گفت: دانشگاه ایرانی نه بخشی از بروکراسی دولت است و نه دکان بازار؛ میدانی اجتماعی است که باید در آن سرمایه‌ها تولید و پیوندهای دانش و جامعه تقویت شود. اگرچه سوانح سیاست و اقتصاد نفس دانشگاه را تنگ می‌کند، اما عاملیت دانشگاهیان و دانشجویان، تبار تاریخی نهادهای دانشی و اعتماد اجتماعی می‌تواند روزن امیدباشد. طرح ناتمام ایران، به دانشگاه زنده و روزآمد نیاز دارد.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید