ترجمان البلاغه

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از محمد بن عمر رادویانی، از مردم پایانی سدۀ 5ق، که روزگاری آن را نگاشتۀ فرخی سیستانی (د 429/7- 1038م) می‌دانستند. همانکه بکوشش احمد آتش در استانبول 1949م چاپ شده است. و همو این راز را گشوده است. با سربندهای «فصل» نمایۀ کتاب در دیباچه آمده است: 1. فصل فی الترصیع، 2. فی الترصیع و التجنیس، 3. فی التجنیس المطلق، 4. فی التجنیس المرکب، فی التجنیس المردد ...، فی المقتضب... 71. فی التلازم، 72. فی المتنافر، 73. فی الاسجاع. پسین‌ها این کتاب پایۀ نگارش «حدایق السحر» رشیدالدین وطواط (د 573-7-1178م) قرار گرفته است. 
آغاز:   به نام ایزد بخشایندۀ بخشایشگر. چنین گوید محمد بن عمر الرادویانی که تصنیف‌های بسیار دیدم مردانشیان هر روزگاری را اندر شرح بلاغت و بیان حل صناعت... همه به تازی... مگر عروضی که ابویوسف و ابوالعلای شوشتری که به پارسی کرده‌اند... و عامۀ بابهای این کتاب را بر ترتیب فصول محاسن الکلام که خواجه امام نصر بن الحسن رض نهاده است... و لقبش را ترجمان البلاغه اختیار... 
منابع دیگر:   مشترک، 13/2395 «حدایق السحر»؛ پیشگفتار چاپ احمد آتش، استانبول، 1949م؛ ذریعه، 4/72: که نگاشتۀ فرخی دانسته؛ حاجی خلیفه، 1/396؛ صفا، 2/324 (917)؛ نفیسی، 1/70؛ مجلۀ آینده، 1366 خ /708؛ ریحانه، 4/318. 
(1)1721،   نسخ خوش، محمدحسن فرزند محمدحسین سردرودی، که در تبریز می‌زیسته. یکشنبه 10 شعبان 1369ق (ص 2-49). 
شمث‍ 251946
 

خرید فایل اسکن