اخبار و گزارش

نولدکه در طول حیات فکری‌اش، از افکار انتزاعی و مجادلات فلسفی دوری می‌گزید و در بند نظریات و تئوری‌ها درنمی‌آمد. آنچه علمی و ثابت‌شدنی است، مورد علاقه‌اش بود. به آثار ادبی انسانی یونان باستان عشق می‌ورزید و از آثار جاویدان مشرق‌زمین به شاهنامه فردوسی علاقه‌ای بسیار داشت.

سید فرید قاسمی: خوشحالیم که چراغ فهرست‌نویسی، کتاب‌شناسی و کتاب‌پژوهی با وجود جوان‌های این عرصه خاموش نمی‌شود و این نسل نو بداند این میدان وسیع مختص آن‌هاست. نسل قبل این امکان‌ها را نداشتند و با مشقت آثاری را فراهم آوردند.

بیش از ۹۰ درصد قصه‌ها، لطیفه‌ها و داستان‌های اسطوره‌ای ما قابلیت تبدیل شدن به پویانمایی یا آثار نمایشی را دارند و می‌توانند به‌راحتی به تولیدات تصویری تبدیل شوند و مخاطب امروزی را جذب کنند.

بیست و نهمین نشست از مجموعه نشستهای صد کتاب ماندگار قرن به بررسی و معرفی کتاب « چرند و پرند» اثر علی‌اکبر دهخدا، اختصاص یافت.

نقالی و تعزیه دو هنر نمایشی سنتی ایران هستند که با قدمتی چندصدساله، بخش مهمی از فرهنگ و هویت ایرانی را شکل داده‌اند. این دو هنر به‌عنوان بخشی از میراث فرهنگی ناملموس ایران در فهرست یونسکو ثبت شده‌اند و هنوز در جوامع مختلف ایرانی به‌ویژه در مراسم‌های مذهبی و عمومی اجرا می‌شوند

«شیخ عطار یکی از مردان بزرگ ادبی و عرفانی ماست که شایستگی لقب انسان کامل را داشت؛ و روح او منبعی سرشار از حکمت و دانش و عرفان بود؛ تن و جان خود را وقف عبادت خالق و خدمت مخلوق می‌داشت؛ هم کار می‌کرد هم شعر می‌گفت و کتاب می‌نوشت؛ نه شعر و شاعری را وسیله کسب مال و جاه قرارداد و نه تصوف قلندری را دستاویز تنبلی و تن‌آسایی.»

ادیب عطارشناس کشور با نگاهی نو به شخصیت فریدالدین عطار نیشابوری، او را نه‌تنها عارفی بزرگ بلکه مروج گفت‌وگو، هم‌زیستی و فهم متقابل در دل جامعه معرفی می‌کند؛ چهره‌ای که می‌تواند الهام‌بخش امروز ما در بازخوانی مفاهیم مدارا و گفت‌وگو باشد.

عطار نیشابوری یکی از تأثیرگذارترین شاعران و عارفان است که با تلفیق شعر، حکمت و عرفان، نقشی ماندگار در تاریخ فرهنگ و ادب فارسی ایفا و الهام‌بخش بزرگانی چون مولانا بوده است.

عطار، سنایی و مولوی سه قله بلند شعر عرفانی هستند؛ ۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت عطار است و به همین مناسبت نگاهی به روزگار و آثارش و همچنین رابطه‌اش با سنایی و مولوی می‌کنیم.

برهیه در کتاب «تاریخ فلسفه قرون وسطی و دوره تجدد» نشان می‌دهد که چگونه نوافلاطونی‌گری پلی میان فلسفه‌ یونان باستان، دین مسیحی، فلسفه‌ اسلامی (مثل ابن‌سینا و سهروردی) و حتی عرفان شرقی بوده است.