شیرازی باستان / حسن رضائی باغ بیدی

1396/1/29 ۱۳:۴۴

یکی از مهم ترین و در عین حال، جذاب ترین حوزه ها در زبان‌شناسی ایرانی کشف و بازسازی ویژگی‌های زبان‌ها و گویش‌هایی است که هیچ شاهد مستقیمی از آنها بر جای نمانده است.

یکی از مهم ترین و در عین حال، جذاب ترین حوزه ها در زبان‌شناسی ایرانی کشف و بازسازی ویژگی‌های زبان‌ها و گویش‌هایی است که هیچ شاهد مستقیمی از آنها بر جای نمانده است. از میان زبان‌های ایران باستان که در اواسط هزارۀ نخست پیش از میلاد در پهنۀ وسیعی از مرزهای شمالی چین در شرق، تا سواحل شمالی دریای سیاه در غرب، رواج داشت، تنها آثار مستقیم دو زبان بر جای مانده است: فارسی باستان به خط میخی در کتیبه های شاهنشاهان هخامنشی که متأخرترین آنها متعلق به اردشیر سوم (پادشاهی: 359- 338 ق م) است، و اوستایی با دو گویش گاهانی (یا متقدم) و متأخر، که قرن‌ها سینه به سینه نقل می شد و سرانجام در سدۀ چهارم میلادی در زمان پادشاهی شاپور دوم ساسانی (309 – 379 م) به خطی مخصوص به نگارش درآمد.

ویژه نامه نامه فرهنگستان (گویش شناسی) 1382 شماره 1

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی