اصالت سیاست بر ادبیات
1395/8/16 ۰۸:۴۲
16 آبان سالروز تولد مردی است که بیش از آنکه او را به عنوان یک سیاستمدار بشناسیم، به وصف شاعری و ذوق و قریحه ادبی از او یاد شده است. شاید به همین دلیل ساده باشد که اولین وصفی که از محمدتقی بهار در خاطر می‌آوریم، همان لقب معروف او یعنی ملک‌الشعرای بهار باشد. اما محمدتقی بهار بیشتر سال‌های زندگی خویش را به جای ادبیات و گذران اوقات به شاعری به سیاست گذراند. از قضا او در همه دوران 65 ساله زندگی خویش نیز بیش از همه شاعران بزرگ این سرزمین از شعر در خدمت سیاست استفاده کرد.
16 آبان سالروز تولد محمدتقی بهار است
16 آبان سالروز تولد مردی است که بیش از آنکه او را به عنوان یک سیاستمدار بشناسیم، به وصف شاعری و ذوق و قریحه ادبی از او یاد شده است. شاید به همین دلیل ساده باشد که اولین وصفی که از محمدتقی بهار در خاطر می‌آوریم، همان لقب معروف او یعنی ملک‌الشعرای بهار باشد. اما محمدتقی بهار بیشتر سال‌های زندگی خویش را به جای ادبیات و گذران اوقات به شاعری به سیاست گذراند. از قضا او در همه دوران 65 ساله زندگی خویش نیز بیش از همه شاعران بزرگ این سرزمین از شعر در خدمت سیاست استفاده کرد.
شنیدن داستان زندگی او حتی می‌تواند هر کسی را به این فکر وا‌دارد که بهار هر اندازه دوست داشت در سیاست نقش ایفا کند، وصف شاعری را به اکتساب خانوادگی به دست آورده بود. درباره او نوشته‌اند:«پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه، به بهار رسید.»
او از دوره سوم تا ششم نماینده مجلس شورای ملی بود و از قضا در همه آن سال‌ها ضد رضاشاه. شاید مهم‌ترین شعرهایی که از بهار در آن دوران در دست باشد اشعاری همچون «جمهوری‌نامه» است که بهار ضد رضاخان سروده است.
همین هم بود که او را پس از دوره ششم مجلس به انزوایی خودخواسته و البته اجباری از سیاست واداشت؛ انزوایی که بهار را تا شهریور 20 به کار تحقیق در زمینه ادبیات و شعر وادار کرد. اما بهار مانند بسیاری دیگر از سیاسیون ایران پس از رفتن رضاشاه به دنیای سیاست بازگشت و وزیر و وکیل شد.
او در نهایت در همان کسوت وکالت و به دلیل بیماری سل از دنیا رفت؛ مردی که بیش از اینکه ادیب باشد، سیاستمدار بود.
منبع: فرهیختگان
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.